Қайсар Қауымбек (Кешіккен көктем)

Тереземнен сыңсиды үні жел қыздың,
Меңіреу бақ мелшиеді тағы үнсіз.
Кеудесінен барады аунап мезгілдің,
Қары жұқа, қасіреті қалың қыс.
Әлдеқайдан келе ме ұшып құс біткен,
Анау қайың неге көкке талпынды, ал?!
Көктем неге кешікті деп түстіктен
Күн сап қарап тұрады ұзақ шал шыңдар.
Кәрі таудың көкірегін сілкілеп,
Күмбір-күмбір күрсінеді күрең күн.
Бұлттар көшті көз алдымда дүркіреп,
Боз күліктің үйіріндей кілең бір.
Күн бұзылса ойлар буып не түрлі,
Көкем менің жаңа туған төлге алаң.
Көктем деген күнікей қыз секілді,
Келем десе кешікпейді ол.
Сен маған!