Несіпбек айтұлы туралы Өлеңдер ✍️

Ана тілім,Жүрегісің анамның.Жүрек-ана,Мен өзіңінен жаралдым.Сағат сайын саулығыңды тілеймін,Сенсіз мынау керегі не ғаламның.Сенің әр бір тынысыңмен..

Біздер үшін Отан жалғыз, Ту жалғыз, Қорғамасақ несін ұл боп туғанбыз?! Кіндігіміз тар қапаста кесіліп, Ит көйлекті қанды жаспен жуғанбыз.Туған жұртқа..

Жұрнағым бар там-тұмдаған,Тірлігім бар қалтылдаған.Қылдан нәзік,Күн нұрындайКіндігім бар жалтылдаған.Алтын кіндік гүннен қалған, Запы көрген сұм..

Шулайды әлі, шулайды әлі, шулайды, Шулайды әлі сыңсығандай ну қайғы. Қара ормандай қаптап өскен келешек Омырауын көз жасымен улайды.Туған тілдің..

Зулайды, зымырайды мына күндер,Кідірте алар дейсің сірә кімдер?Осынау кең дүниеден әр пендеге,Түбінде бұйырары бір адым жер.Жаз өтер, жарқын күнің..

Өлдім демес ертеңіне сенген ер, Туғаннан соң өле білу, ол да-өнер. Сусып түскен сақинадай саусақтан, Сағым-ғұмыр сөнерінде дөңгелер.Кісінеумен..

Жарын жоқтап зар қағады бір жесір,Қаралыға қан жұтқызып тіл кесір.Нұры шалқып нәзік әйел жанының,Бұрынғыдай төкпейді енді гүлге сыр.Қамығады қара..

Ей, қобызшы, қобызыңды тартып бақ, Қамыққанда бар ма бұдан артық бақ? Саусағыңнан нұр құйылса ғажайып, Қара қылдан қай-қайдағы зар шықпақ.Қара қобыз..

Тірліктің дәмін татпас кім бұйырған,Сен келдің Алматыға бір қиырдан.Мен келдім алып таудың ар жағынан,Бөктеріп торсығымды мұң құйылған.Сұрамай кімнің..

Оу, халайық, Расұлға таң қалма, Көзіңді сал Мұқағали заңғарға. Ол сәл ғана мызғып кеткен ұлы тау, Ұлар басын сүйей салып таңдарға.Мына өмірде..

Жету үшін өмірдің гүл жазына,Бәрімізге жетпей тұр бір қазына.Оны табу мүмкін емес, ағайын,Қосылмасаң жүрегімнің сазына.Сол қазына сары алтындай..

Ағалар-ай!Барында аз ғұмырды бағаламай, Абайсыз адаспаңдар бір-біріңнен, Жарықта жайнап тұрған самаладай. Болғанда халық - теңіз шалқып жатқан..

Эрмитаждың түкпірінде хан басы,Жарылқасын жалғыз ғана Алласы.Ақ сүйекте ап-айқын боп тұр білем,Қырғыздардың қылышының таңбасы.Тұқым қуған сатқындыққа..

Сыйындым аруағыңа, батыр баба, Медет бер алысқа да, жақынға да. Қу сөзден қурай орған заржақ емен, Отырып таз басындай тақырда да. Азырақ арыз айтсам..

Есіл де есіл, есіл күн, Еш кетсең мені кешіргін? Сары бел жұтқан сағымдай, Санама сені көшірдім. Сол жақта енді жасайсың, Барында ақыл-есімнің...

IАқ домбыра, еңіре, қара қобыз, күңірен, Аш күзендей бүгілем, алдыңа кеп жүгінем. Алтын сақам үйірген алшы тұрмай тігінен, Тайқып барып тәйкесі..

Армысың, асыл киелім, Өзегі алтын жүйелім. Еңкейе бермес өзгеге, Басымды саған иемін. Ағытсаң жырдың тиегін, Арынды, ақпа күй едің. Тілеген жерден..

IҚырықтан асқан жастамын, Қырқылжың тарта бастадым. Құбыла соққан құйындай Қылықтың бәрін тастадым. Қайқаңға салсаң қасқамын, Ойпаңға салсаң..

Жалынын кешіп жас шақтың, Дос таптым талай, қас таптым. Алыстан көзге шалындым, Маңдайы құсап қасқа аттың. Арманның белін талдырмай, Жалғанның сырын..

Бауырым, сонау күн қайда, Алыстан қолын бұлғай ма? Алдыңғы кеткен керуен Артына мойын бұрмай ма? Бұлдыр да бұлдыр бел асып, Бұлдырлық құсап зырлай..

Осынау көнетоздау қара дәптер –Таусылмас кең дүние аралап көр!Ішінде жүрегім жүр тыпыршыған,Секілді сынық қанат бала кептер.Іздерім жатыр сайрап..

Жалғыз шегіп жапаны, сорлап жаны,Қандай қиын соңғының долданғаны?Қызыл өрт боп көзіне көрінгендей,Қалың қопа кешегі болған бағы.Ағып жатыр суылдап..

Тіл қатпай томсарады күллі атырап,Жаздайғы бар қызығын ұрлатып ап.Ең соңғы күнпарақтың бетіндей боп,Бұтақта ең ақырғы тұр жапырақ.Елеусіз –Көзге..

Құлан жоқ.Аты ғана - Құланойнақ.Меңіреу.Мелшиеді ұлан аймақ.Шегеді аяқ бассаң сес көрсетіп,Түбінен тобылғының жылан айбат.Құландар, қайдасыңдар..

Құлазитын секілді Шұнай тауы,Ескі қыстау көргенді мұңайтады.Өшкен ошақ,Өлген үй,Тозған мұржаСұрағанға сыздықтап сыр айтады.Білеуленіп булықса..