Несіпбек айтұлы туралы Өлеңдер ✍️

Тайқазан түсті ғайыптан,Несібе-нұрға байытқан.Сүйінші сұра, бауырым,Ертістен, Сырдан, Жайықтан,Алатау, Алтай, ОралданБасынан бұлты айыққан.Мың жылда..

Қарайып сонадайда тұр Дегелең:- Ойпыр-ай, сұмдық еді бұл не деген?Қасына аяқ басып бара алмайсың,Жеріңді осы емес пе түрмелеген?Байқашы, безіп кеткен..

ІБүгінгі жұртқа мәлім Жаңа – Семей,Немене кешегі Алаш қаласы емей?Шешесін көзге шұқып туған қызы,Көрінді әкесіне баласы өгей.Бұл Семей не көрмеді..

Ешкім жоқ түгел түстеп білдім деген,Кім жортып, бұл далада кім жүрмеген?Кім білсін қанша керуен келіп-кетті,Қоңырауы күндік жерден..

Қыран құстай аспандап ана тілім,Көтерілсе, қауырсын-қанатымын.Шалатұғын қиырдан не болмаса,Жарқылдаған көзінің болатымын.Самғау ғана жарасар көк..

Бұлдыраған, нәзік сәуле, арасынан мұнардың,Көк пен жерді жалғап тұрған құдіретіңе құмармын.Көз жұмғанша шұрқ-тесік көңілімнің жыртығын,Сенің алтын..

Айналайын, бата берме мұңға құр,Іздегенің алыста емес мұнда жүр.Бақыт деген басы жұмыр пенденіңМаңдайына бұйырады мың да бір.Бақыт деген басқа қонар..

Адастырған аспанның ашығында,Балалық шақ, қайдасың, жасырынба?!Байқамаппын бақыттың өзі екенін,Тепкен добым, ойнаған асығым да.Көңілімнің қайығын..

Тамылжыған жазғы бақта бұлбұлдарды сайратып,Тұрушы едің аспанымда жұлдыздарды жайнатып,Көптен бері маған соқпай, қайда жүрсің, ей, Бақыт?Сайрандатып..

Шыныменен салса құдай көз қырын,Құяды екен құлдарына өз нұрын.Қайда жүрсің қоңырауың сыңғырлап,Ай астында ойнақтаған, боз құлын?Айдың сүттей..

Өлең өлді деген жанның алдыменен өзі өлген,Күпіршілік қылғандардың оңбайтынын сезем мен.Жаратқанның жерге төккен ол-дағы бір зауалы –Көктен тамшы..

Әміріңе құлдық ұрдым, жұмса мені, ей, төрем,Шөлден қазған шыңыраудай шымырлайды ой терең.Қу медиен, құла дүзде қалғанымда қаңғырып,Сөз киесі, өзің..

Бір түлейін, сілкінейін,Жалғастырып жолды қашық.Ақ жаңбырдай сіркірейін,Кеудемдегі шаңды басып.Білесің ғой мән-жайымды,Бетпақ шөлдей қалдым..

ІСайрашы тамылжытып, таң бұлбұлы,Бір ауық жеңілдесін тағдыр жүгі.Үніңмен үмітімді жалғай тұршы,Үлбіреп үзілгенше жанның гүлі.Жұтайын төксең-дағы..

Топырағың торқа болсын, өлген сөз бен өлген ой,Әуел бастан тағдыр жазған орның сенің көрде ғой.Тіршіліктің тік қазығы қызыл тілге мызғымас,Жанталасып..

Жүзім қайтып тасқа шапқан қылыштай,Жамырайды ойым-ойға жұғыспай.Құлағыма шыңылдайды бір әуен,Шыңыраудың түбіндегі дыбыстай.Пәруардігер аяп бүгін..

Таң атқалы мүлгиді аспан желдетпей,Төңірегім тұншығады дем жетпей.Көксау бұлттар, күрік-күрік жөтеліп,Сен де көкте тұрып алдың селдетпей.Найзағайдан..

Лезде лаулап жанатындай,Жаным менің төкті зар.Үлбіреген қанатындай,Көбелектің от құмар.Жаға алмадым– жазық менде,Жүрегіңе шамшырақ.Төгілмесе нәзік..

Жаз көшіп күлімдеген жарқын жүзді,Қарсы алдық суық қабақ салқын күзді.Енді өмір әкеміздей еркелетіп,Мінгізбес мойынына еркін бізді.Қар түскен тау..

Байқаймын, бір биіктеу белге шықтым,Мүмкін мен жетер жерге сәл кешіктім.Іздейді сол баяғы сәби-жүрек,Ырғағын әлдилеген тал бесіктің.Бесігім, ұясындай..

Бозбала күндер менен жеріген,Көрген бір қызық түс екен.Айналып ұшып төбемде жүрген,Қызылды-жасыл құс екен.Кәусардай мөлдір өмірге құштар,Махаббат..

Жалғасқан дүние, алмасқан өмір,Сырыңды қойдым ұға алмай.Құлазыр кейде марғасқа көңіл,Құдыққа түскен құландай.Сағымдай алдап сырғыта бермей,Ұстатшы..

Дүр етіп көтерілсе көлдің құсы,Қанатын кері тебер желдің күші.Алмасып аласұрған көк толқынның,Жартасқа маңдай соғар алдыңғысы.Бұрқаса көкте дауыл..

Майысқанда бұғанаң, қайысқанда қабырғаң,Өлген досың үн қатып жататындай қабырдан.Алақтайсың аспанға, далақтайсың далаға,Бөркіңді ала қашқанда ала..

Тышқан аңдыған түлкі қулықтыңҚұлағы қайда селтимес.Күрсініп іштен, неге мұң жұттың,Үмітім менің, жел тимес?Жүдесең, мен де қаламын жасып,Жүрегім..