Иоганн вольфганг фон гёте туралы Өлеңдер ✍️

Не болды маған,Жүрегімде не сыр бар?Үйімнің әрбір бұрышы, іші,Қаншама толған, мұнша қапырық!Әрқашанда самал-желдер ескенКең жазық, еркіндікке..

Көкорай шалғын далада, көк орманда,Жүріп келем, көңілім шатnыққа бөленіп.Еркінсіп, еркелеп ән айтамын,Әнімді үндестіргендей болып.Жер-ана да қолдап..

Маужыраған ұсқынсыз ұзақ түн,Толықсып ән-жыр, көзге жас толар!Жоқ, қараңғы түн,Сұлулық, қуаныш, күлкіге жаратылған.Сүйген жарын жігіттері,Жартылай..

IЖалғыз жанның жұлдызы да өзгеше жарық жанар.Бар жандар да өмірді жақсы көрері хақ,Жамандармен жақындасу кімге керек?Бар ауыр азапты маған..

«Аула алдындағы естілген қандай дыбыс?Қорған алдындағы жағымды дауыстағы жан кім болды екен?Биік ғимаратыма, қорама кіріп,Ән шырқасын алдымызға келіп..

Өңімде де түсімде де көрінбестен,Қоштаспастан кеттің бе сен?Сенің берген уәдеңді, сөзің менен дауысыңдыЕсімде сақтап, бүгінде ұмытпадым.Ия, сенің..

Тура бол, адам,Кішіпейіл және мейірімді бол:Тек сондай ерекше бір түрлерінен,Оны өзге жандарданАжыратып та тани аламыз.Жоғары сатыда, бізбен..

Жарқырап тұрған жұлдыздар,Сендерді жарылқап, аяймын!Құдайдан да, құл-пенделерден де ақы-телім сұрамастан,Теңіздегі жолаушыларға жарық беріп,Қандай..

Бар қайғы-мұңдарыңнан ада болып,Сен де бір, аспанға қарап өзіңше,Еселеген бақытсыздығыңды мүлдем жойып,Екі есе бақытыңа бөленгендей боласың... –Уа..

Ақсақалды кәрия періштем,Бұлттар арасынан,Жарқ-жұрқ еткен найзағайларды,Ана сүтіне жармасқан жас баладай,Қарапайым қолыменЖер-ананың жағасына..

Адам көңілі ағын судай:Аспаннан түсіп, аспанға ұмтылар.Аспаннан қайталапЖер-анаға келіп қонар.Мәңгілік бірін-бірі алмастырар.Тап-таза..

Серуен құрып, аң аулап келем далада,Тоғайларды аралап, қолымда мылтық..Сенің жарық нұр жүзіңКөз алдымда елестеп,Ешбір ойымнан да кетпей қойды.Ал сен..

Күнгірт түске оранып,Жазық дала мен көк майсалар,Дүниенің түпкір түбіне алып кетті,Сезім тола армандарды.Тыныштық орнап төрімде,Ойларға терең..

Көлеңке –Сағым дала арасынан,Тау-тау ақшақарлар қаласынанСенің нұр жүзің көрініп маған,Жаныма кел дегендей:Армандаған ақ бұлттарға өзімен бірге..

Кең жайлау даламТаңғажайып түлейді кеп, тұманға еніп.Небір от-шоқ, түрлі түстерге боянып,Ерекше толқын атып тұрғандай.Самал жел ұшып келіп,Айнадай..

Қиялым менің, қиялдарым!Кешегі өткен алтын күндерімді,Және де өзің көргендейсің!Жүрегім, жігіттік жігер, күшіне еніп,Жаңадан жасарып өмірге қайта..

Шіркін өмір, көңіл-күйім, тыныш бағып,Еркін, кең тыныс алам.О, табиғат, қандай керемет бал шәрбат,Сенің құшағыңда бірге болған!Су толқыны ерекше..

О, не үшін мені бар бақытқа бөлейсің,Көпшіліктің ортасында, төрінде?Мен бе едім сол балалықтың шағында,Қуанышымды сезбеген?Сүйетінім ерекше бірАйлы..

Фуль деген алыстағы қалада,Хан-сұлтан өмір сүрді.Ғашығына сыйға тартар алтын құмырасынҚұпияда жасырып сақтап жүрді.Бір күндері құмырадан сусын..

Құдіретті күштің кен қоймасынанКеудеден ән шырқап, жанып оянар!Жүрек төрінде бейбітшілік қаланып, өмір сүріп,Жүзіктердің қойнауына бұлақтап..

Жаңа махаббат, жаңа өмірЖүрегім, жүрегім, не болды,Сенің өміріңді қандай ойға шомдырды?Мен сені еш түсінбедім,Жаңа өмірдің терең тұңғиығына сүңгіп..

Өзен жағасындағы ескі мұнарада,Батырдың рухы тұрғандай.Және де, қап-қаптаған толы көріністер,Сәлемін жолдағандай:«Және де құмырасы..

Рахила гүлі көкорай, кең даладаОл бір келте гүл еді,Қарапайым, көріксіз, жалғыз өскен.Жалғыз аяқ жолменен,Бір малшы қызӨзі сымбатты, сұлу..

Көкорай кең далада,Балақай раушан гүлін көрді де,Оның жанына жетіп келді де,Жұпар-хош иісіне жұтына мас болып,Керемет сұлулығына шексіз мәз..

Көңілім отқа оранған, күшім де жоқ енді,Тезірек егерлеп атты далаға ұшқым келеді!Тау жағасын қараңғылық, ымырт басып,Айналам тұңғиыққа оранып, кеш те..