Хамит айдарұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қарашаның моншағы көктен құлап,Көңілдің көктемі де кеткен жырақ.Тараздың күрең күзін сыйлар едім,Қасымда емессің ғой, әттең, бірақ!Көп іске куә..

Сен тәрік қып, бақыт- байлық, барлығын,Қарлығаштай қанат қағып ұшып кел,Мен отырам жүрегімнің бал жырынСақтап сағанШөліркесең ішіп көр…Сен ұмытып..

Өткеніңді айтқаныңнан не керек,Көктеміңнен тұрмаса жыр себелеп.Алты ғасыр махаббатқа азық қой,Алты-ақ күндік ғұмыры бар көбелек.Ерте тұрып, көп..

Өткеніңді айтқаныңнан не керек,Көктеміңнен тұрмаса жыр себелеп.Алты ғасыр махаббатқа азық қой,Алты-ақ күндік ғұмыры бар көбелек.Ерте тұрып, көп..

Мөлдіреп жасы тамса құс жолының,Сағым ұшқан даланың шөлі қанар.Тынбай қанат қағады құс-көңілім,Тым алыста болғасын көлі қонар.Биылғы көктем жаздың..

Торғын белде тозаң ұшып не түрлі,Ерке самал аймалайды бетімді.Күйіп, күлге айналуда бейсенбім –Менің тұңғыш махаббатым секілді!Көп тұрмайды қасымызда..

Жәудірейді, жасын үзіп тал, емен,Оқитындай тау жаңғыртып сан өлең.Оңтүстікке жылу іздеп барамыз,Күз жамылған қараша құс және мен.Менде сол бір құстар..

Көктегі шүйке-шүйке көшкен бұлт –Адасып, асқар асып кеткен үміт.Түседі еске бәрі, құстармененЖеткенде көк орайлы көктем күліп.Қайтейін ақ көңілді..

Есіңе мүлде алмайсың мүмкін мені,Іздеп те келмейсің-ау, бір күндері.Қарашыққа қайтейін шық торлатты,Таныс маңның құлазып күрсінгені.Күйік боп басқа..

Дала суық, ызғырықҚаңтар түні, мұнартқан.Тұнық мұңды, түз қылық,Қимай әрең жұбатқан.Өкпелеген жүзіңнен,жәудіреген жас тамса,Оттай ыстық..

Шаттығым күнде ұрланды,Жасырын бір мұң қалды.Алқасын айдың әсем,Аспан мен түн қызғанды.Тірліктің әр сынағы,Жасысам қамшылады.Қарашық..

Таразда қыркүйек, жаңбырлы кеші осы,Қоштастым Онымен неліктен кеше осы?!Қол бұлғап үнемі шақыра береді,Бейтаныс қаланың беймәлім көшесі...(Дәл..

Алматы ақ көрпесін жамылды да,Ауыр мұңнан бір сәтке арылды да…Тас көшеде келеді көлік зулап,Радио үні басады Табылдыға!Алатаудың дәл бүгін бір түрлі..

Алматының кірбің тартып қабағы,Алатаудың жасаурайды жанары.Өр сенімін мазақ еткен қу үшін,Өлең кетті өне-бойы жаралы.Шер жұтады жүрек кейде..

Естелік бірге басқан арттағы әр із,Екеумізді тек қана жоқтаған күз.Құшақтасып қос ғашық тұратұғын,Келе берем себепсіз баққа жалғыз.Тым мұңлы..

Қай мұңымды айтайын, қала, саған,Айтпайын, айтсам оны аласарам.Хат жазып қайтқан құстың қанатынаЖіберем ауылыма қарашадан.Бітпейтін жан екен деп..

Қара өлең, қасиетің далама тән,Бақытымсың, бағыңды бағаласам.Жүрегімді сыздатар сорым да сен,Жанға ашпайтын сырымды саған ашам.Сүрінесің, тұрасың..

Бар мен жоқтың сағымына алданып,Бар мен жоқтың арасында сандалып.Шайырлардың шаһарына қош айттым,Көшелерін жататұғын шаң қауып.Әсем айға айтатындай..

Тағдырдың тисе тисін таяғы ұдай,Демеймін ая Тәңір, ая Құдай.Кінәлауға қақым жоқ ешкімді де,Тағдыр ғой қырына алар баяғыдай.Қараша көз моншағын..

Шаштарын өріп алып меңіреу түн,Даланың шиырлайды көгін еркін.Солақай тағдырымның соқпағында,Тоқтаусыз солқылдайды соны дертім.Жел бөлісіп іңірдің..

Зулайды көліктер,Болжайды болашақ, жол шеті-көріпкел.Қатігез қаланың қайырсыз мақамы,Ойнайды әлде бір әуенге еріккен...Сүмбіле құлаған,Өкініп алқара..

Сұлу дүние сұлбасы суық күліп,Ауыр жүгін барады иыққа іліп.Кездігінен мезгілдің қан тамады,Жапырақтың жүрегін тіліп-тіліп…Аялда, күз, кідіре тұршы..

Өмір ме, мен бе, уақыт па мына,Кім өзі тастап барлығын кетер?Біреуді іштей ұнатсаң кінә,Біреуге өте сенсең де бекер...Жалт ете түсер жалғаның бес..

Күндер зулап қарамай алды артына,Күміс арай тұнады тал басына.Биылғы көктем, жаз да қошын айтты,Күз де сенсіз оралды Алматыға.Мезгіл-керуен осылай..

Ау, Ділнаржан,Отыз үлкен белес қой,Көңілімді күпті етеді көмескі ой.Өмір заңы екеуміздей құрдастыңЗілсіз-кексіз қалжыңдары емес қой.Күрсінді түн, мен..