Хамит есеман өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жарлы болып жетілгенмен,Жыр оқыдым іңірде.Өгей әке секілденген,Ей, дүние мұның не?!.Күллі арманнан қашқалақтай,Жүрмін дәруіш пішінде.Қу басым да..

Шаһарда біздің сұлу бар еді,Адам біткенді шайыр қылатын.Жанарындағы жылу да әдемі,Мейірім сыйлар қайырлыға тым.Сұңқар бойынан кие білінді,Пір..

Жүрегімді жарып шықса жасын ән,Саған қарай құрақ ұшып асығам.Түн көзінен тамып түссе тәтті мұң,Оның несін тағы сенен жасырам.Тотықұстай тұғырында..

Мендегі жыр,Күзді күнгі нәзік мұң,Мәжнүн тал –Ару сынды бұрымды.Сенің ғазиз жапырағыңа жазыппын,Ең аяулы әрі алғашқы жырымды.Сол өлеңді мезгіл келіп..

Атқанынша көктемнің құба таңы,Әдемі әйел өз-өзін жұбатады.Сағынышы шашылып көзіндегі,Кей түндері жүрегін жылатады.Жанын арбап сол күні елес..

Ақынмын сыймас жыры қауызға,Өзіңді сүйген өлермен.Салғандай едің үріп ауызға,Жаратылғандай өлеңнен.Ес білгенімнен жасынды аңсадым,Жырымнан алғаш..

Жүрегім бұл бозінгендей боздаған,Сол үшін де қажет сендік наз маған.Бұйырыпты ғұмыр кешу ақын боп,Маңдайыма пайғамбарлық жазбаған.Қалай ғана қарап..

Бір иіскеп шашыңнан,Ғазал өріп кетермін.Жазығымды жасырған,Қарызыңды өтермін.Гүлден өрген тәжіңді,Есіме алсам егілем.Айта жүріп назыңды,Қоштасыпсың..

Куәсі боп нәркес пен наза күннің,Бірі болдым айтулы әз ақынның.Кешқұрым сүмбіленің саясында,Жатып ап керемет жыр жазатынмын.Сөздер шықты қап қойған..

Ешкім ол кез дұрыс білмей атымды, Танымайтын мен сияқты ақынды.Айхай дүние, шайыр едім өзгеше,Сұлуларға жырмен жазған хатымды.Талай көздер көкірегіме..

Бұйра бұлт тау басынан көшкен еді,Қырларда қызыл гүлдер сескенеді.Жер бауырлап ағады ақ бұлақтар,Мен неге түсінбеймін ештеңені.Мұңын неге білмеймін..

Кімнің қай кез таусылыпты сайраны,Ғажап-ақ қой жан біткеннің жайраңы.Түнгі шаһар шамын жақты шырадай,Бүгін түнгі көбелектер мейрамы.Олар үшін жат..

Маған қарай айдайды жел күз бұлтын,Жапырақтар тартты содан қызғылтым.Алтын түймелі бір ару аңсатып,Қызыл іңір боп басталды біздің түн.Қыр астында..

Тағдыр жазып тілдессе де тылсыммен,Менің жырым күрең түсті күрсінген.Айдынымнан аққу ұшты-ау алысқа,Қанаттары таңғы бұлттай нұр сіңген.Мен туралы сөз..

Басымды тауға,тасқа ұрдым, түңілмедім,Жарамас жарты жолдан бүгілгенім.Жүрегімнен үзілген өлеңім-ау,Шеменімді шетінет бүгін менің.Ертеңгі үмітімді..

Некесіз-ақ басыма бақ қондырған,Жүрегімді үнсіз ойға шомдырған.Ізгі нұрдан жаралғандай дидарың,Періштенің өзін естен тандырған.Дәм татқызар жұмақтағы..

Ғаламның түйсігін қозғаған,Дүниеде еш ақын жазбаған-Ұлы жыр бастағым келеді,Баурына басатын боз далам.Фәниге алғашқы әм соңғы рет келгесін,Елемей..

Жарым түнде періште қақты қанат,Қақты қанат қылуға Хақты мадақ.Ауадан Алла демі аңқығанда,Жұпары кеңістікке жатты тарап.Ар ісі ақын дейтін атым..

Дариға-ай қу мен қуды қағыстырған,Аң мен аң, құс пен құсты жарыстырған.Таңғы жұлдыз туғанда сүт сәулелі,Сенің даусың естілді алыс қырдан.Ақшағала..

Мекені қырық түрлі құлшылықтың,Иесі түбірі жоқ тіршіліктің.Қабылына өлтірткен Абылдарын,Фәнидің дидарынан түршігіппін.Ол келген күн бәрін де..

Өмірдің төтеп сан ағысына,Күндерім өтті шерге тең.Бейнеңді байлап қалам ұшына,Жаныңды үнсіз тербетем.Бір кезде әппақ үміт болғансың,Пәк болып түсіп..

Тағы бір жан қылтасынан қиылып, Құс жолына бет алғанда арманда;Жаратқаннан жарық сәуе бұйырып,Келген екем өлең болып жалғанға.Маған бірақ бақ..

Күндер-күндер өзендей барады ағып,Сол күндерден қалғанмын жараланып.Өкінішті жыр жаздым бүгін түнде,Бір өкініш адамда болары анық.Төбемде ақ шудалы..

Түсініп қарашы дерт емген жаныма,Себебі бәрінен ерексің мен үшін.Әйтеуір туыппын өзімнің сорыма,Бірақ, ол менің жеңісім.Қайғылы болса да бір нәрсе..

Мойнында дүние азабы,Қанында тулаған ғазалы.Құдайда жазығы жоқ оның,Әйтеуір сонда да жазалы.Сезімі іңірге таматын,Сырласы-жұлдызды қара түн.Қауырсын..