Мәди қайыңбаев туралы Өлеңдер ✍️

Көктемде... құстар жеткенде,Қиқулап көктен өткендеЖер жыртып жүрді ҚайрақбайТракторымен көк белде.Соқасы күнмен жалтылдап,Қарғалар мəз боп..

Таң алдында тамылжытқан бұлбұлым, Сайра, сайра, сайрайтұғын күн бүгін! Шаһардағы жалғыз ояу мұңлыныңҒашық болып ah ұрғанын бiлдi кім?Арзу болды ол..

Біздің ауыл шөл еді аптабы ұрған,Аптабы ұрса адамды баптап ұрған.Аяқ алып жүру де оңай емесАңқаң кеуіп... сусыма ақпа құмнан,Табаннан да, төбеңнен от..

– Қасқырлар шапты!– Қасқырлар!..– Қасқырлар, қара басқырлар!...Жайылған отар дүрліктіБытырап тастың астында əр,Қасқырлар, қара басқырлар!Жел де оған..

Сотүстік мұхитында көгістеніп,Беймəлім бағыт алған ағысқа еріп,Төрттен үшін жасырып су астынаЖүзеді екен таудай боп айсберг.Мұхит бетін мекендеп, тіл..

Жүрегімде махаббат мұңы менің,Сен жоқ жерде жабығам, түңілемін.Менің туған күнімде сен сыйлағанЖүзігіме күн сайын үңілемін.Алыстайды-ау жастықтың..

Білмейтін беті қайтып, тосылудыБаланың бар қылығы кешірімді, –Көк жүзіне ұзаттым,Жаздым-дағыБатпырауық бетіне есімімді...Өлеңменен жазылған кетті..

Аппақ Ай көкке өрлеген лаулап өңі.Қыс күні...Шақырған ең бауға мені.Баурап еді бір сезім екеумізді,Ақ қар да алай-түлей жауған еді.Қайран күндер..

Шексіз шөл...Шөліркейді дала мұнда,Отты аптап өртеп бəрін, жалануда.Ең соңғы рет жырлатып шөлге арманын,Өлгелі жатыр шөлден Қарақұм да.Мен болсам..

Шөлейт... шөлейт... шөл дегенің осы ма,Шөліркедім... шөлім қашан басылар?!Арып-ашып келе жатып сапарданАялдадым бір бұлақтың басына.Сан соқпақтар..

Тербетіп көкірегін туған ұя,Туған ұя – толқыған Сырдария,Келеді қарт...Соғыста Отан үшінОт кешіп қайтқан еді бұл қария.Жүрекке сол соғыста жара..

Күн батып барады... Күн батып,Ғашық жүректі, асық жүректі жырлатып.Тыңдатып маған қоштасу күйінШилер де басты ызыңға,Шағылды белді шулатып...Суырып..

Зевстің алау күймесі-дағыШуақты төкті қуатты.«Жаңажол» жақтың жидесі тағыСап-сары болып гүл атты...Көктемде ерте бүрлейді жырақ.Мөлдіреп тұрар ғарыш..

Мекен болар жұртыма, зəузатыма,Салтанатты заты да, сəнді аты да,Болмағанмен қарт шаһар ВавилондайКездескенбіз жап-жасыл Алматыда.Кеудемде мөлдір..

Елге барам, елге барам,Сыр бойына барамын...Жас денесін желге орағанҰлымын ғой даланың.Жаяу-жалпы қырға шығып.Қыраттардан асамын,Кеудем толқып, бір..

Репин.Бала кезімдеКартинада осы жүрді ойым,Беріліп үнсіз сезімге,Қарайтын едім күн бойы.Ал онда...Шаршап,(сезем мен)Зар қылып киім,Қорегі,Бурлактар..

Күз салқыны. Қурап қалғанЖапырақтар желмен ұшып,Жөңкіліп бұлт будақталған,Шулап талдар тербелісіп,Бақта бір қыз жылап отыр.Қызыл ымырт уілдеді,Ызғын..

Дариға, алтын адам марқұм анам,Болсын деп отырушы еді халқым аман.Көл-көсір дүниенің жұрнағындайҚолыңда жалғыз жүзік жарқыраған.Атамыз қос-қос орда..

Ұлан, байтақ жұртымныңБолашағы қолымда, –Жырлаймын деп ұмтылдым,Жарасады оным да!Айтсам деп ем кеңдігін,Жеткізе алар ма екенмін –Теңдігі мен..

Ей, адамдар!Еңбек деген əн-күймен,Қара жерді əлдилеген,Бейбітшілік сендерге!Ей адамдар!Уақытпен таласумен,Шетсіз-шексіз дəн өсірген, –Бейбітшілік..

Кешкі бақта жан-жүрекке мұң егер,Қып-қызыл боп мөлдірейді шиелер...Жыла, жыла... жапа-жалғыз күйе бер,Амалың жоқ, тағдыр қырын қараса...Қаймықпаған..

Күн батты асып төбеден,Сыбдыр қақты кəрі емен.Дəл сол күні – қадыр түніСен жолығар демеп ем.Қып-қызыл боп бар алап,Қара жаңбыр сабалап,Қиян шетте..

Жарық қып шамы жан-жағынОқшау үй ауыл шетінде,Қарбалас жинап мал-жанын,Дамылдайды ызғын өтінде.Жанында үйдің қарайып,Маңқиған бейне атан бір,Алысқа..

Көкірегімді жарып шыққан мол қайғыТұңғиықтан тартып терең толғайды.Жарғанат боп жалп-жалп ұшып жан-жаққа,«Жаназасы» жарты əлемге болды əйгі.Өксік..

Қою мұңын əнімнің,Ұлғайтамын, Мұхаммед.Жаншылғанын жанымның,Кімге айтамын, Мұхаммед. Жапа-жалғыз қамықтым,Ащы жасым сорғалап.Фəни мəнін жаңа..