Сәндiбек жұбаниязов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қабағымнан қар жаусакүн ашықта,Қалыс ойлап, қарғашым, кінә тұтпа.Қасіретті көрмейтін көр көңілге,Кең құшағын – сірә да, жыр ашып па?!Жолдарымда..

Орын бер жүрек пәк мұңғаСезімге бір сәт жеңдірсем.Тұп-тура келе жаттың даТіл қатпай өте бердің сен.Ойладың нені сен сонда?..– Әніме менің..

Құлықсыз құлақ құмға атып,Құлазып, қалғам түн қатып.Жынды кісіше жұбандымЖырымды желге тыңдатып.Аспансыз қалмас Ай-әнім,Жанымды қайда..

Кімге қажет құр ғана сезінгенім,Дұрыс болар толқымай, көз ілгенім.Өлең жазар алдында бейуақытта,Отырып алып тергеймін өзімді-өзім:Таң қалмағын..

Тұнжыр кейпің сыр бүккен,Өртенгендей өзегің,Жүдеп сұрқай тірліктен,Жүргеніңді сеземін.Кесіп өтер тіке сын,Бөсіп келсе – безінгін.Менен кеңес..

Түк те емес топта сөз бермеу,Тірлікті қиын безбендеу.Өмірлік мұңға айналды –Өз қалпымнан өзгермеу. Талайды көргем тілді, ойлы,Жанары сүйген түнгі..

Түрiң бар-ау сағындырмақ,Қылығыңда ақыл басым.Тұрсың мiне, қолың бұлғап,Армандарың шақырғасын.Саған ұқсап алыс кетiп, Соқпақтарда сор кешiп..

Басыма қонар бағымның, –Бұлыңғыр күнімбағытын бұрып, Тірлікте сүріндім бүгін.Кескілей бердімкөзіммен көкжиегімдіКөрініс іздепсүртетін көңілдің..

Арманым болмас еді –Жамағат үшінжалаңаш қолымен шоқ қармап,Жаһаннамға дажүрексінбей барар топқа арнапШырқалған әннен –жүйкесі әбден жұқарған..

Түнім Күнмен шектесті,Кесел болды... – кектесті.Бар ойыммен Бір әлемОл жоқ жерде беттесті.Нені көрді? Не ұқты?..Құрғыр, көңіл, желікті.Тұңғиығым –..

Мағынасы махаббатқа жол ашқан,Шынайылық, жан қалауым о бастан.Көктi аңсаған көңiлiм бар мен үшiн:Ол – бәйтерек, ол – аспан.Сұр жебесiн мөлдiрлiкке..

Сыйласқан жөн тiрлiкте,– деп тұжырып,Бiр ұғымның дәмiн татқам,–тұзы нық.Бұжыр мойын ұғымына кез болыпТұщымды ойым сала бердi бұзылып.Жаңалық та емес..

Бірлік, достықтаОтан күші,Баста шаттыққаБақыт құсы.Сені Ер қорғайды,Биікті сүйіп,Әнін жолдайды!Бақ құсым,баста біздіБолашаққа жарқын!Елімнің жастары..

Гүл де Сен боп – бақта емес, жүректе өскен,Күн де Сен боп – шуағын күліп төккен,Білім қуған Бес жылы бізбен өткен –Артта қапты қырық Қыс, қырық..

Шыңдар, шыңдар – ақ басына күй сіңген,Шарықтауда шаттық барын түйсінгем.Перзентіне пейілді емес Табиғат,Бірақ сенің асқақтық бар кейпіңде –Бәрі маған..

Тағдырдың жолы сан-сала,Талайсыз сәтi қаншамаСарсаңға сенi салса да,Арманның шыңын аңса да –Шаршама, айнам, шаршама!Талаптан дарын туындар,Бағыңды..

Қара түннен дерт емiп,Қызыл күнге өртенiп,Өзiмдi-өзiм:– Сары мұңнан мүлдем безҚоңыр жырға, –Деп жұбатып жүрген кез.Сына өмiр, – деушi едiм,– сал..

Бiлетiн жан азамат дер сiздi, Апа,Бiрге тоңар ел деп бiреу мұздаса.Сiз секiлдi биiктерден сөз алғанӘйел заты көп те емес бiзде аса.Топ көбейтiп жүре..

Сырларын ашып далаға, жырларын қосып қалаға,Нұрларын шашып маңына, мұңдарын айтпай Анаға,Армандар тербеп бағытын айналамын деп данаға –Балғындар..

Зұлымдыққа сермелгенде боп қылыш,Талай ерлер қыршынынан қиылды-ау.Ең дұрысы –өмір сүрген тып-тыныш,Бірақ соның –олар үшін қиындау.Батырмысың – Елің..

“Алатауға ұқсайтұғын жоқ адам!” –Деді біреу...Қалың ойға қамалам:“Кінәлауға тым шебер бір тобыр бар,Және оған қарсы топ бар –Көп одан”.Сол біреуге..

Ардақ тұтып ақын атын,Періштеге теңегем.Қияларға шақыратын –Қиялымда еді өлең.– Жек көрмейді олар өзін –Сүйгені үшін басқаны, –Деген ойға..

Қарттарым, қадірменді, жарқын жанды,Кешіргін – қайталасам қамтылғанды.Осынау шағын жырдың еншісіндеӨзіңді шексіз сүйген қалпым бар-ды.Кез туып елге..

Бөлейді деп мені ертең мың алғысқа,Ұясы үміт артады қыран құсқа.Ырғыз биыл тойлады елден ерек –Жүз елуге толды өзі, ұлы алпысқа.Олқы соғар – теңей..

Аяз құшқан ар иесi алаңдатып,Дiрдектеймiн – ызғары маған батып.Ертеңiмдi еншiлеп екпiндейдi –Екi ой: “Адам-Қасiрет”, “Адам-Бақыт”.Ақтарылар түрi жоқ..