Аманхан əлімұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Өз бағамды өзге емес, өзім білем,Ашқын желбас шел басты көзіңді кең.Алла берді кешіргін елден ерек,Сала алмаймын саудаға сөзімді мен.Қалалық та, бола..

Еспе жел есіп беріп салқын күзгі,Тұп-тұнық табиғаттың қалпын бұзды.Түн түсіп келе жатыр мысықтабан,Күн деген жұтып қойып алтын қызды.Ашылмай батқан..

Ей, ару, арқау болған жырға біздің,Өзі жоқ ізі қапты сырғаңыздың.Қысылып-қымтай бердің етегіңді,Салқыны жайсыз тиіп тұр ма күздің?Оралып ойнай берді..

Естен шығып шық кешті шақ бір ауық,Құлын мінез басымнан бақ тұр ауып, – Ұзын жіптің бір ұшын ұстап тұрып,Жылан құйрық ұшырған батпырауық.Тілдескендей..

Басқа түскен оқыс бұл бір сын еді,Алатаудың тұнжырап тұр сілемі.Көлеңкемдей қалмайтын қыр соңымнан,Менің қара адамым күрсінеді.Күрсінеді бір сырды..

IСықыр-сықыр етеді ескі қақпа,Сыбдыр-сыбдыр етеді кешкі бақ та.Астан-кестен аспанда басталардай,Беттен ала күз желі есті, шақпа.Танытады табиғат..

Табиғаттың бергені несіп, төкпе,Жел де білем тұрған жоқ есіп текке...Тең-тең бұлт легімен ойдай ауыр,Тыным таппай барады көшіп көкте.Жатқан дала..

Сəуір айы. Шуақты нұрды төккен,Жатыр көкке көмкеріп қырды көктем.Мың сан қолдай жып-жылы алақаны,Мың сан сəуле құйылып тұрды көктен.Еріп ерте..

Жұрты қалған, оралмас жастық қайта,Бір кездегі бердің-ау мастықты айта, – Жетпіс келе жатқанда тұсау салды,Қанша белден қар шалды астық, байқа.Алып..

Қыз ернінде тұратын еріп демім,Бір кездері бозбала, көрікті едім.Ұқсай-тұғын еріні Айға оймақтай,Өтті сол қыз кезінде қайғы ойлатпай.Екеуміз де..

Келмейтін жағажайда кемістікке,Шуақты күн көзінен ең ыстық не?Аспандай төңкерілген көз алдымда,Сыймастан теңіз жатты кеңістікке.Толқынмен майда ақжал..

Кеш бəрі, не пайда бар сезгеніңнен,Түзелер түсіп жай жоқ тезге міннен.Өксіген күздің қара суығында,Ех, жел-ай, жел-ай сендей кезбемін мен.Тұрғандай..

Елестетер шуақты сəуір басын,Көзің нұрлы, содан соң тəуір қасың.Қарсылықсыз сыбырлап, дей бересің:«Сүйе берме ернімді ауыртасың».Игере алмай..

Тұрады жаным кейде сыздап қана,Торғайдай табалмаған мұздап пана.Ауылдан кетіп тындым ақыры мен,Кеткен соң алып шулы, қызды, ақ қала.Ұрынып қалдық па..

Тігіп жүрген біреулер көзін көптен,Таңсық бізге кешпейтін сезім деп пе ең?!Кезек-кезек жатырмыз кетіп біз де,Жаққа наурыз айында өзің кеткен.Іштік..

Қыс кетпесе, көктем де келмес еді,Жатып қалған салбөксе сел көшеді.Сондағыдай күлімдеп күміс Күн де, Сондағыдай желбегей жел де еседі.Жып-жылы жанға..

Мысымен көгілдір көк басқан қырды,Бүгінгі күнің неге жастан тұрды.Іздейтін жоғалтқанын жылап -сықтап,Көңілім болмадың-ау аспан ғұрлы.Күркіреп күн..

О, мезгіл-ай, мезгіл-ай селдеп өтті,Тосамын сұп-суық бір желге бетті.Суырған күпсек қарды ақ түтектің,Сарыны ұрысайлық елге жетті.Сумаңдап таппай су..

Кетер ме екен, апырмай, асып белден,Кешеге дейін күзден жасып келген, – Жел қуалап барады жапырақты,Жапырақ та барады қашып желден.Үлгермеді-ау..

Бой алдырмай болмысы құс төзімге,Көрінбестен бір мысқал сұс көзінде, – Білмей-тұғын шын атын ешбір адам,Қайтыс болды қария қыс кезінде.Кезді өткізіп..

Тұрған талға көрсетіп име қалып,Қарай-тұғын беймезгіл күй ме, налып.Қара күрең отырдым суға қарап,Ап-ауыр мұң кеудемді билеп алып.Жүрегімді сағыныш..

Үзілген тамшы болып ерте көктем,Жақтауын тереземнің шертеді еппен.Барады сылқ-сылқ күліп бала бұлақ,Жып-жылы алтынкүрек еркелеткен.Қысты ақжем..

Жандай-ақ жабырқаулы несіп баққан,Сап-салқын тұрды бір леп есіп бақтан.Көңілмен күпті болған сыртқа шықсам,Жел болып шықты тағы есік қаққан.О, мезгіл..

Үлкен жолдың үстінде тұрған кезде,Жел соғатын ызғарлы қырдан, кезбе.Түн ұйқымды бұзатын жайсыз түс те,Жағамнан алғандай бір сырдаң безбе.Құлаққа..

Жаны нəзік, сызба бел, сезімі ілме,Ұқсай-тұғын қырмызы өзі гүлге, – Прометей сияқты аспан жақтан,От ұрлаған қыз көрдім көзі күлме.Мысалы, жүзі жылы..