Рафаэль ниязбек туралы Өлеңдер ✍️

Барлық халық қарыздар жұмыр Жерге,Пұл шығарып, тал ексең шығын көрме.Маңдай термен суарып, егін еккенҚандай жұрт та айналған тұғырлы елге. Бөріктіні..

Көңіліңнің көзінде тербетілгенКеңістіктің сәуле ізде келбетінен.Шынайы өмір сүрем деп әсте ойлама,Жасандылық жойылмай жер бетінен.Шындық барда..

Жанарымның ішінде ғасыр аунап,Барыс аулап күн кештім, қасқыр аулап.Келем әлі уланған УақыттанХан Кененің жоғалған басын даулап.Арсыз ажал төнгенде..

Бүршік жармай тұрғанда қайың жүдеп,Кісі бар ма ойлайтын жайыңды көп.Белі иіліп бүгілген кемпір тұрды,Ақ сарайдың алдында қайыр тілеп.Көмек егер..

Өрт салды деп біреулер сырлы Аралға,Қалай кінә тағасың бұл ғаламға?Жын қоғамның ішінде жүрген соң ба,Кейде ұқсаймын есерсоқ жынды адамға.Алаң болып..

Жер бетінің сұмдығын дүлей көріп,Бүткіл ғалам күн кешкен үрейленіп.Ойран салған ойсызда есеп бар ма,Отбасыңа жақсылық тілей келіп.Көрінгенді көзге..

Көбейсе де ұрдажық ұраншылар,Кісі шақпай тұра ма жылан шұбар.Улы тіске оқ болып атылсын деп,Анам мені албырап туған шығар.Өмір кештім бірақ та..

Уақыттарым жоғалған текке кетіп,Мені қалай көгертсін көктем етіп.Көк пойыздай көпірден өтіп кеткенӨмірімнің көбісі кеткен өтіп.Құбыланың соққанда..

Аштық жылы қырғызға ауып барған,Әкемнен де жыр-думан, сауық қалған.Қайтарында сатып алған ақбоз үйдіңШаңырағына нұр болып жауыпты арман.Тауы ұқтырған..

Жыртығына жамау боп қоңыр елдің,Құбылысқа құбылмай көңіл бөлдім.Қызығы мен шыжығы араласқан,Өмір көрдім,Мен біраз өмір көрдім. Азаматтың қосылып..

Қалай қуат береді отты өлеңім,Құлағалы тұрса егер көк терегім.Ана жаққа жүрмін бе аттанғалы,Өлгендерді түсімде көп көремін.Өткізсін, өткізбесін мені..

Адамзат Рухын жоқтамай,Зулайды күндер тоқтамай.Сұр мерген, сірә, көрдің бе,Мылтығын жүрген оқтамай.Пәрмені күшті кіл мықтыңТүбіне жеткен..

Көз жанарым, қабағым мұңға апталып,Емханада жатырмын сырқаттанып.Төсегімде кей-кейде аласұрам,Қысқы боран секілді бұрқап қалып.Қырдан басқа қай..

Арлы анам мені туғанда,Бір жұлдыз жанған аспанда.Тағдырым торын құрғанда,Мейірім күткен тастан да. Құлдырап бағым қашқанда,Қуанған тобыр сөз..

Даң-дұң оймен жүргенде миым қатып,Өмір өте шығады-ау құйындатып.Кімдер екен, шіркін-ай,Менің өмірСүруімді жіберген қиындатып.Жанарымда жалғыз от тұр..

Ұста – өмірдің шыңдалған көрігіндеНеге өзгеріс жоқ әлі өмірімде?Қырсық шалған бұл өмір менікі емес,Суық үрей ұйытқан көңілінде.Түссем егер қаңбақтай..

Орман, тоғай... бәрін де жарып өткенСуық ызғар жүр мені қарып көптен.Қандай боран соқса да,СөнбейтұғынШырағымын әкемнің жағып кеткен. Әкем менің ер..

Дүние түгел құралып сынақтардан,Жауабы жоқ бас қатты сұрақтардан.Балалығым таза еді...Жүрмін іздеп,Көшесінде ауылдың жылап қалған.Сілікпесін шығарған..