Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Құлақта өксігі мен зары қалғанДүние – сіңірі шыққан кәрі тарлан.Жастық шақ – көрген түстей кете ме өтіп,Тірлікте болмаса егер бәрі жалған.Жоғалған..

Адаспай әділ жолымнан,Сұстанып суық қарама.Тегеурінді темір қолымнанКөк найзам сусып бара ма.Азаптан қалай құтылам,Азат күн тумай далама.Тілекке жету..

Біздерден кейін сомдалып,Азамат ерлер туар ма?Шашақты найза қолға алып,Кегімізді біздің қуар ма?Сарқылар су дабіртіндеп,Тартылып жатса қу..

Үндеме дейсің, үндеме,Берілді онда тіл неге?Дүниеге бола тозатынКүресіп мені жүр деме.Жапсаң да көрдей түрмеге,Бағымды менің күндеме.Тай үшін қасқыр..

Жерінен безген құлан –Құрық сап ұстап мінгенім.Елінен безген ұлан –Қасыма ертіп жүргенім.Тауынан безген қыран –Түлетіп аңға салғаным.Інінен безген..

Асау өмір ұстатпай құлағынан,Жүрмін әлі тарқамай құмарымнан.Томағасын сыпырам Дүниенің,Сыпырылып түссем де пырағымнан.Бабалардың Ерлігін мұра..

Ата аруақ рух болып жебегелі,Қай жұрттан кем Алаштың жебелі елі.“Қойдан жуас ел едік!” дейді қазақ,Өзін қойға бұ қалай теңегені?!Семсер етіп сілтеген..

Қаракетін,тірлігін мақұл көрмей,Құдай қойса қайтеді ақыл бермей.Қазақ қайдан теңдікке қол жеткізсін,Қол бастаған сардарға, батырға ермей.Исатайдың..

Жұлдызды түн еншіме тиген еді,Құлағыма күмбірлеп күй келеді.Жарық Айдың сәулесі ағындағанЖанарыма жарқ етіп сүйкенеді.Тіршілікте осынау кері..

Кетбұғадай билерденАқыл сұрар күн қайда?МАХАМБЕТ.Төріне Қызыр түнегенШаңырағы аспан үй қайда?Азуын айға білегенКетбұғадай би қайда?Өмір дегенің..

Қандай асау болса да жүгендеймін,Тағдырдың да етегін түргендеймін.Ана жаққа аттанар күн жақын ба,Қырға шығып, бой жазып жүргендеймін.Жүре бермей..

Кеңістіктен іздеп өткен мұратын,Сардар ермін сертінде ылғи тұратын.Зұлым күшпен жүрмін әлі алысып,Жігіт жаста сауық-сайран құратын.Семсер көрме..

Қилы шақта ел-жұртын қорғап қалған,Азамат ер қаншама жолға аттанған.Қорықпаймын жау болып оқ атқаннан,Қоян жүрек қорқамын қорқақтардан.Қорқақтардан..

Талай ақын туса да менен кейін,Болашақта мен неге еленбейін.Халқым өжет жырымнан қуат аларШың басынан сыр тартқан тереңдейін.Биікте өскен жайқалсам..

Көкпар етіп тартқанда тағдыр мені,Қайда жүрді қазақтың сан қырлы елі?!Қай заманда қай жұрттың арлы ақыны,Елге сыймай далаға қаңғып еді.Құтқармақ боп..

Жайғасқан биік төбеге,Жағынам неге төреге.Бағынбай жүрген тағдырым,Мені осал әлде көре ме?Тағдырым жүрсе бағынбай,Қала ма отым жағылмай.Қараулық қару..

Сағымдай көшіп, жосылғанТірлікте ой көп тосылған:Арғымақ орға жығылып,Үйірге жабы қосылған.Қаруын белге тағынып,Қараулық жетсе қағынып.Аурулар аман..

Қайғы – өзен лықсып тасқанда,Қара бұлт жүзер аспанда.Әділет кетті жерімнен,Әбілет келіп басқанда.Қайғы кеп есік ашқанда,Не істейсің қара..

Көкірегімде от барда, жасын барда,Ар-намысым тулайды асыл қанда.Жанарыма тұнады шұғыла – арман,Күннің көзі жарқырап ашылғанда.Алайда, Елім, өксігім..

Тыңда мені өрісті, өреңді Елім,Мені өлтірді,бірақ та мен өлмедім.Жауған оқтан қорғады, жанған оттан,Ар-намыс боп тулаған өлеңдерім.Шамырқанып, өрт..

Өз халқымды өтемін текті көріп,Көмілсем де тірідей тепкіленіп, –Тас қоғамның сұп-суық қабағынанҚараса да қадалып кек түнеріп.Өлтірсе де ешқашан мен..

Азап, сордың бәріне көнген пенде,Ғұмыр кештім сегіз жыл сергелдеңде. Қайғы есігін айқара тұрды ма ашып,Дүниеге күркіреп мен келгенде.Қызғыш құсым..

Қажып, сұлап жатса егер қайран далам,Буырқанған қайратты қайдан табам?Көзі тірі кезінде Исатайдың,Ойсыздардың ордасын ойрандағам.Ыстық аптап ауада..

Тілекті құдай бергенде,Мінген атым сардалада желгенде;Сенгендерім таймағанда сертінен,Жеме-жемге келгенде –Болар ма едім шерменде.Еңкейе білмес..

Балақ бауы алынып балағымның,Серіппесі тартылған садағымның.Жебем зулап жүр ұшып,жау жоқ па деп,Кеңістігін шолғындап дала, құмның.Сарбаздарым сап..