Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Ана кезең – Омарталы…Ұрты – бал,күнгейiнде орманшының жұрты бар.Жайрап жатқан қымыздықтың қолтығы,одан әрi – қарақорым… Сырты – қар.Көбесiнен..

Ойырманың құламасы – қойлы ауыл.Жалғыз түтiн, жалғыз үйлi ойлы ауыл.Жалғыз мама…Жалғыз ошақ…Жапан сай…Қоңыр таудың қоңырайған қойнауы.Көк түтiннiң..

 Жалғыз соқпақ барады тауға асылып,жалғыз бала барады тауға асығып.Алған бетi – Көксай ма?Көк жазық па?..Әжесiнiң қалғандай қауғасы ұмыт,бала кетiп..

Түйiп ал да, ендiгәрi сұрама,мен туған үй,мен туған жер,мiне, ұлым, мына ара:сарыала егiн қоршап жатқан егiз там,түстiгiнде – қылдап өрген мұнара.Сәл..

Өкпе де керек,жүрек те керек, бауырым,бүйрек те керек,сирақ та керек, бауырым.Жұлын да,ми да,құлақ та,көз де,жауырын…Бәрi дебәрi керек шын,он екi..

Өкiнбе, дос, бiз бармаған той аз ба?Азап-мұңын бiз шекпеген ой аз ба?!Өлең үшiн мәңгi майдан – бұл өмiр,қар, дауылға, қарсы жүру аязға.Тағдырыңнан..

Сам жанып, басып жердi сызАй аққан түнде келермiн,шатырлап аспан… Белгiсiз,жай атқан түнде келермiн?!.Бастауын шайып бұлақтартулаған кезде..

Шуағына сенедi келер күннiң,нөсерiне сенедi төгер күннiң,сезiнедi, сенедi, сондықтан да,азабына көнедi шегер мұңның...Айын, ұстап жұлдызын, көгiн..

Шын мұңайсаң…Мұңайып Дала қашқан,шын қуансаң, қуанар тарап аспан,дерт екенiн «ақындық» кештеу ұқтым,жүрегiмде тамтық жоқ…Жара басқан…Кештеу ұқтым…Кеш..

 Не көрсек те бiз бiрге көрмек едiк,не терсек те бiз бiрге термек едiк.Амал қанша, қасқа жол бөлдi бiздi,аламаны өмiрдiң керме керiп.Өттi жылдар…Өттi..

Сенiң әнiң сезiмiмдi түлеттi,қаңтар түнiн мамыр еттi…Гүл еттi…Жандауысың дабыл қағып кеудеде,жыр боп жаңа жарып шықты жүректi.Жарып шықты бұлт iшiнен..

Жұлынды ұрып,буынды ұрып,естi алып,сынық күлше бара жатыр төсте ағып.Сызып өтiп бiр тылсым ән кеудесiн,күрсiнедi, мұңаяды кеш..

Саған ғана сенемiн, сенiп өтем,(басқа ойлардың бәрi де желiк екен).Сүю, сүю – шын бақыт…Күдiк мүлдемалаңдата көрмесiн сенi бөтен.Саған деген жүректiң..

Кең әлемге ұшырған елшiм едiң,қалқып ұшып, аққуым, келшi менiң.Сенен басқа бiр пенде хақылы емес,айдынымды тек өзiң еншiлегiн.Еншiлегiн қамысын..

 Сенiң әнiң жазғандай құрысымды,сенiң әнiң ашқандай тынысымды,бейуақытта жеттi де мазасыздау,сенiң әнiң бiр тәттi мұң ұсынды.Шыңырау ма? Шыңғырған..

Салтанаты қаланың жерiткендей,көкжиектер көңiлiн ерiткендей,сезiм қашып барады қанаттанып,қою қара түндерде…Елiктердей…Сана төрiн сызғылап..

Ауа дымқыл…Күн бұлыңғыр…Тұр тынып…Жатыр таулар зiлмауыр боп, қыр тынып.Тез ашылса қайтер едi, апыр-ай,көкжиектiң балақ-жеңi жыртылып.Беу..

Естимiсiң,Тыңдашы дала шуын!Көктеменiң толқытып қара суын,тасқын атып, телегей төңкерiлiп,төгiп-шашып келедi бар ашуын.Дала бусап келедi, дала..

Құсы қашып көлiмнен көп үмiттiң,көкiректен көшкенде көмiлiп түн…«Қайта тусам қайтер ем?» деп те кейде,оранамын қиялға егiлiп мың.Өмiрiмнiң құбылып..

«Шындық, досым, сусып кетер қолдағыЗат екенiн ұмытпасаң, болғаны…»Омар Хайям***Арман шiркiн мiнiп жүйрiк пырақты,жалғап ұшып жақын менен..

Жер бетiнде iңiр барда, таң барда,Жер бетiнде азап барда, ән барда,Тыну…Сыну…Шет қалу – жараспайдыАқын болып жаратылған жандарға.Кiнә…Кiнә…Ақындарға..

Табаламан…Таптаман бiрiн де мен,Неге керек құр сезiм «дiрiлдеген?»Керек емес бүгiнде құрғақ ойлар,реактив моторындай гүрiлдеген…Керек!Керек..

Бiр бойымда екi адам тiреседi:Бiрiншiсi өртенiп, жыр еседi,екiншiсi жасырып өз сезiмiн,ел алдында «кiсiмсiп», сiреседi.Бiрi – ақкөңiл. Сыры жоқ..

Көз, көңiлге, кеудеге мұң үйiрiп,езiп-жаншып жүректi мың иiрiп,кетiспейтiн тұстарда кетiсемiзжелеу етiп көңiлдi «қыңыр иық»?!Мөңкiгенде бас бермей ең..

Өзгенi де өзiмдi ырза қылып,бiттi-ау десем жаңа бiр жыр жазылып,бас көтерiп шығады бiр бүйiрден,бұлқан-талқан, менсiнбей «мырза-күдiк».Алақанға..