Нұрлан оразалин туралы Өлеңдер ✍️

Кешір, әке!Бөтен бiр кiсiңдеймiн...Отқа оранып жүредi iшiм кей күн.Сойқаны көп ойымның сен түсiнбес,мен де сенi толық шын түсiнбеймiн.Сөз қайырып..

Жұлдыздар-ай!.. Биiкте елеңдеген,байқаңдаршы, батты мұң, шемен-денем.Жапырақсыз жас қайың қабаржып тұр,қашар ма екен бiр күнi менен де өлең?!Мұң..

Мазасыздау...Мазасыз аспан асты,шимай-шатпақ ойларым шаштан асты.Ойым...Миым...Таза едi, балғын едi,ауыстырып қойғандай басқа басты.Өзге бiреу мен..

Алыстан...Таудан...Даладан...Жұлдызы қалың көк түнде,көшесi шулы қаладанжығылып-талып жеттiң бе?Ұстатпай ұшып кеттiң бе?!..Ғаламның үнiн иiп..

Сенбейтiн жандар сұрасын,куәмiз – жалғыз құла шың;байғыздың түнгi мекенi,Көксайдың ауызы – құласын,куәмiз – жалғыз құла шың.Жиылып бұлт..

 Өрiк гүлдеген көктемде,құлпырып таулар кеткенде...Өзiң жоқ, досым, өзгердiм,өзгерттi менi көп пенде.Елестеп бөктер, тасжарған,қол созды күндер..

Iңкәрмiн...Күлкiңдi сағынған шақтарға,ақтарып сырды ағылған шақтарға.Сондықтан болар...Сен менен алыс кеткенде,жападан жалғызбарамын түнгi..

Ағыл да тегiл жыр күтiп,ақбоз түндерде сан қырлар,аспан мен Айды үркiтiп,жауды ма қырға жаңбырлар?!Өзендер шайып арнасын,өртенiп күзгi тоғайлар,тосты..

Ақ ұлпа қармен ғалам, бақ,ақ сағым далақымтанып ұйықтап жатқанда;өртенiп түнде, алаңдап,Сағыныштарымды...Ұшырдым саған ақ таңда.Ұшырдым ерен..

Ағады күндер...Көзiмнен менiң ағады,алғашқы жауған ақ қардай.Жанады күндер...көзiмде менiң жанады,сыңсығын күзгi бақтардай.Көгiлдiр жастық..

ЖАУЛЫҒЫН ДҮНИЕ БҰЛҒАЙДЫ(«Сағыныш. Ой толғау» дәптерiнен)«Сағынып, аңсап барғанда,сағына күткен жан бар ма?!»Мұқағали Ей, мөлдiр тамшылар!Жөңкiлген..

Көңiлiм бей-жай...Бiлер кiм?Ұмытсам ба екен аспанды мынау,тастарды мынау бiрер күн;бей-жайы көңiлбасылар ма екен сонда бiр,бей-жайы көңiлашылар ма..

Тыңдашы менi, тыңда сен,өртенген болсаң – жырды аңсап;көктем бе едi нұрлы, әсем,күлкiңдi сыйлап тұрған шақ,әсем бiр ғажап жырды аңсап!?Көктем бе едi..

Есiмде жоқескерусiз күндерден бiр естелiк,есiмде текқанатынан көктемнiң нұр ескенi;қоңыр белдiң шайқалып қайыңдары,қоңыр желдiң кеудеме..

Ақпан да өтер...Шөлдетер мұң...Өмiр өзге басталар.Жыр жаңбырын селдетермiн,Сөзiмдi естiр басқалар.Көктем келер бiз күттiрген,көшер көкпен ауған..

– Жаным, Сенi қалай таптым?..– Менi iздеген жырларың арқылы...(Үркер ауған сәттегi диалогтар)***Оңымнан соққан жел ме екен,солымнан соққан жел ме..

Сендер әжемдi ұмыттыңдар ма,ұрсатын бiзге құртты ұрларда.Ойнасақ кеште «қоңыр қозыларым», депшақыратын ылғи шығып қырларға.Қоңыр iңiрде, қоңыр..

Немересiн орап ап шекпенiне,нан уатса көршi қарт кептерiне,дирижерше сiлтейтiн ақ сабауын,әжем менiң ой тастап өткенiне.Таусылардай ұршықтың жiбi..

Туған елдiң шежiре шалдарындай,көз ұшында – Тянь-Шанның шоқылары.Бала күнгi қол созған арманымдай,бала күнгi сырларым оқылады...Жүгiредi бiр тентек..

 Асып кеттi сағыныш бала қырдан,таныс маған жырадан бұлақ күлдi.Жасыл аспан... Жырлауға жаратылған,жанарымда жас болып жылап тұрды.Жанарымда – ту..

Аспан жалғыз...Ай жалғыз...Көше жалғыз...Қоңыр желi мизамның еседi кеп;қараяды ойларым,жол да жалғыз,жабағы бұлт көкпенен көшедi кеп,Ол да –..

Жапырақ-ой, қайда қашып барасың?Сабыр!Сабыр!Бiр бұрылып қарашы.Қалай ғана жақын едi, апыр-ай,көктем менен қыркүйектiң..

Қоштасар бiзге кез келдi,күтуде, қара, жол алдан.Жүрегiм, ойым өзгердi,жандай ем кеше тоналған.Шайқалды көлде қайығым,көзiмнiң алды – көк..

Балқұрақ иiсi аңқыған,бауларға барғың келдi ме?!шыршалар мүлгiп, шалқығантауларға барғың келдi ме?!Жүрекке жалын, от бергеналқызыл кеште..

Жүр, кеттiк бiрге түзге кең,сағынсын, досым, ел бiздi,көктемдер өлең iздеген,сағынсын бiздi жел күзгi!Қалқып бiр ұшып кетелiк,қанатты жайып..