Өлеңдер ✍️

Бала күнгі досым,
сықақшы Сейсенбай Нұриевке
Бала дос неге арамыз суып кетті?
Әрине, әркім тірлік қуып кетті.
Біріміз бірімізді іздеуші едік,
Таңертең тұра сала жуып бетті.
Баяғы есіме алсам тұнық кешті,
Қуалап жүруші едік қуыс допты.
Жігіттер өлеңі бар, өнері бар,
Бойында таланты бар «бағалылар»,
Жағалап жүруші едік клубты ескі.
Сен сықақ оқитұғын жаның салып,
Бір күні ескі клуб сынып кетті.
Ойлаушы ек, өнер деген киелі деп,
Өнерді барлық адам сүйеді деп,
Құлаған ескі клуб қабырғасын,
Бульдозер төбе қылып үйеді кеп.
Тегістеп сол клубты трактор – жұт,
Екеуміз соған қарап жылап тұрдық.
«Одан да қой бағуға барыңдар»,-деп
Айтатын қоғамға тас лақтырдық.
Қалды өнер, жырға құмар, әнге бейім,
Ұмытты бар өнерін ел де кейін.
Қалқалап үйіндісін сол клубтың
Отырдық арақ ішіп таңға дейін.
Клубпен бірге сауық, қызық та өшті,
Салмады ешкім қайта клубты ескі.
Сен кеттің Көкшетауға, Сексенкөлге,
Арамыз содан кейін суып кетті.
Талабың тасқа соғып, өкіндіріп,
Өнерден кеттің мүлде бетің бұрып.
Қарайсың бүгін суық өнерлі елге,
Мен ақын, мен әншімін дегендерге.
.......Көзден аққан жасыңнан,
мен өлгенде,
Бәрібір тұрар ма екен бетің жылып....