Өлеңдер ✍️

Терезем күн нұрымен кеткен жайнап,
Торғайлар шыр-шыр етіп көктемде ойнап,
Мәужіреп төсегімде мен жатырмын,
Алдағы өмірді емес, өткенді ойлап.
Өмірде талай-талай зәбір көрдік,
Содан соң сұлтандардай қадірлендік.
Ол кезде ештеңені кешірмеуші ек,
Бұл күнде жарасады көңіл кеңдік.
Енді-енді ой ойлаймын кең көсіліп,
Жә, құрсын, құрсыншы сол пендешілік.
Көлкіген су сияқты жаңбырдан соң,
Барамын біртін-біртін жерге сіңіп.
Көкектей күндер өтіп сұңқылдаған,
Әйтеуір, жеттік біздер бұл күнге аман.
Шымырлап жас тамады екі көзден,
Шықтай боп шөп басында жылтылдаған.
Жә, құрсын, өткен өтті, кеткен кетті,
Дүние мынау неткен көкпеңбек-ті?
«Хорошо шал» атанып кете барған,
Ескі шал, есіме алдым Еспембетті.
Орысқа малай болған Есбембет шал,
Қамшымен сабағанда кәпір орыс,
«Хорошо, хорошо» деп көстеңдепті,
«Хорошо» дей беріпті, кектенбепті.
Сәуір ғой таулар да көк, тастар да көк,
Шөкімдей бір бұлт бүгін аспанда жоқ.
Өлді деп естіртті елге «Хорошо шал»,
Еспембет өлген кезде тоқсанға кеп.
Арқасын кетсе дағы қамшы тіліп,
Көрмепті «Хорошо шал» қарсы тұрып.
Еспембет, менің сенен айырмам не?
Сабаған талай бізді дойырлы елде,
«Хорошо» дей береміз жан қысылып.