Есенқұл жақыпбеков өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Көрмесе екенСені көзі мергендер,Елес екен деп қалса екен көргендер.Көрмесе екенҰмытқандар құдайды,Құдайға емес, Өзіне өзі сенгендер,Сені жұрттың..

Жүрдек пойыз жүйткіді дүдік-дүдік, Қара мазар қырда тұр. Ымырт тұнық.Қарсақ жортқан кезде осы, қас қарайған, Қу мазарға біреу жүр кіріп- шығып.Барар..

Баяғыда Байкалды көріп едім, Байкал – Байкөл!Не деген керім едің, Ол жылдары сыя алмай өзіме-өзім, Сол Байкалдай толқыған кезім едің.Сол Байкалды..

Тағы да жауды, жаудыҚар тынбады.Қаңтардың қалың қары қарқындады, Тынысың тарылғандай болады үйдеӨмірді ойлай-ойлай артыңдағы.Қардың да қалбаңдаған..

Тағы да көктем келді ән салдырған, Қаршадай қарлығашқа там салдырған.Аяңдап күн ашықта қырға шығып, Іздеймін елесіңді салқам қырдан.Сыбырлап қырдың..

Кетемін бүгін, кешір мені, кеш мені, Белгісіздеу енді қашан келерім.Аңдыса да ала алмаған еш бөрі, Ақылыңа, сабырыңа сенемін.Кетем бүгін қош бол, қош..

Қарайып қара жолмен қыр құласаң, Біздің ел, Біздің ауыл, Біздің Отан!Ажары арса-арса боп елжіреген, Аман ба, айналайын, Бірлік- апам?!Бұл күнде ән..

Ақын болсам сен шығардың атымды, Саған беру керек қалам ақымды.Көрші ауылдан, Көкөзектен салушы емКөрші үйдегі қызға жазған хатымды.Авторы жоқ сол..

Алдыңда есігіңнің тал бар еді, Шарбақты талдан өрген шал бар еді.Шарбақтың ар жағынан бір сүйдірсең, Өзегім өрт ішкендей лаулар еді.Кигеніміз кең..

Ақын қазір жарты ақымақ, жарты сау, Шынайы ақын болудан ол қорқады.Өмір бақи ұзын арқан, кең тұсау, Сәл қозғалса аяғынан тартады.Ішің адал, айуанша..

Біз де осы нағыздардың шетін көрдік, Аңызды көзбен көрген секілдендік.Орныңды мен басам деп ертең күні, Оларға қыр көрсетіп өту де ерлік.Кей-кейде..

Аялады мені адамдар алақаны аялы, Олар әлі кең құшағын жаяды.Өле-өлгенше арқа сүйеп соларға, Өмірдің де таяп қалды аяғы.Өмір сүріп келем мына..

Талайды ғашық қылып еңіреткен, Бұл тойда әйел отыр өмірі өткен,Дәурені өткен, бетінен өңі кеткен.Дәурені өтіп кетсе де мұндай сұлу, Бұл күнде..

Бей жәй күзбен біз де бүгін бей жәй боп, Тыншып қалдым ойбай да жоқ, айғай жоқ.Салқын таңда сабан исі аңқыған, Көкірегің ашылады шәйдай боп.Қоңыр..

Біздер сүйсек, Қор болып сүюші едік.Хор қызына басты тек иуші едік, Шүберекке қу жанды түюші едік.Тар бөлмеде тағдырлас достар тұрған, Сүйіп-сүйіп..

Кейде әкеңе ұқсайтын, Көңіліңді жықпайтын, Шын досымды сағындым.Мінездері – сұрапыл, Көңілдері – театр, Өлең қуған, жыр қуған, Арқаларын жын буған..

Мөлтілдеген мен осы, Сезім едім.Өгей тартып барамын өзіме-өзімӨзімді-өзім естелік сезінемін.Көлбең қағып көшеге шыға қалсам, Өтіп кеткен өмірге..

– Жағаңызды келші аға, түзеп берем, Дедің маған іңкәр бір ізетпенен.Шымырлады жүрегім, сол жүрегім, Былғарыдай еді ғой біз өтпеген, Бізбен тесіп..

Алжапқыш киген келіндер қалмай қасыңнан,Тойларда сені көремін қазан асылған.Ардағым, саған шексіз бір алғыс сездіремБір иіскеп сонда ағарған сәл-пәл..

Бұл өмірде талайлар шиырлаған, Тек ешкімге ештеме бұйырмаған.Бәрі болып, басталды енді міне, Тұнық суға тышатын сиыр заман.Суға тышқан, ол тұрмақ..

Шен таққандар шектен шыққан өмірде, Ұят, ынсап естен шыққан өмірдеҚамшы болып тие ме деп көзіме, Қайта-қайта қақпақ қойып өзіңеАйтқан сөзің к...тен..

Бір құдайдан ұят болды деп жүріп, Мықтылардың зорлығына, қорлығына көндігіпЖүріппіз ғой өзімізді-өзімізКөрінгенге жеңдіріп.Өршелендім өмір өтіп..

Қиянатты көріп тұрып көзіміз, Шеннен қорқып, шегіншектеп көбіміз.Жылы жауып шектен шыққан қылығын, Дейтін болдық өзіміз ғой, өзіміз.Ол найсапқа..

Біздің жақта өте көп «сыйлы ағалар», Шекпенділер, шектен тыс милы ағалар.Келгенде де кеткенде қинады оларСамарқанға кіргендей сарттың Ханы, Керней..

Тіл ұшында тұрған сөзді іркемін, Қыл ұшында тұрғандай боп үркемін.Қақпан қысқан қасқыр құсап тірсегін, Екіұдай боп елең қағып тұр сенім.Шырқыратып..