Өлеңдер ✍️

Құшағына қамырық от күн көмді,
Кештім талай мұң жапқан көп күндерді.
Құстай ұшып жаныңа кеткім келді,
Бір оқталып бассалып өпкім келді.
Сезім табы жабықты сыртқа теуіп,
Ақ жүзіме қайғыдан секпіл қонды,
Ар күрзісі ақыры топшым бөлді.
Қанатымен ойлардың қияға ұштым,
Лапылдады жанымда өрт, қиял құштым.
Қан тамыр да күшейттті жиі ағысын,
Сезбедің-ау сезімнің күй ағысын.
Жырыма орап қағазға сия құстым,
Ұшқыр ойды ұяты шыжымдаған,
Жолы нәзік, ары аппақ ұяң құспын.
Тұрса-дағы әл құрып құр сүлдерім,
Тыңдатпағам жүрегім дүрсілдерін.
Келген дәтті тілім, ділім бөгеп,
Тістенгеннен ернімді тісім бөлді.
Іңкәрлықтың теңдессіз күшін жеңдім,
Түсінбесең сен тегі түсінбегін.
Зарық жүрек үдетсін дүрсілдерін,
Үміт гүлі солсын да ішімде өлсін.
Өзің алғаш шуақты түсірген күн,
Жол сенікі өйткені ұлсың дедім.
Егіз ұшқан ұялас құсым ба едің?
Түсінбестей тым ноқай кісім бе едің,
Намыс соты алдында кішірмедім.
Жазған құлы шығармын хазыреттің,
Сағынышты сарғайып азық еттім.
Жан көлімнің аққуы, қазы менің,
Көңілімнің ырғақты сазы менің.

Бұйырмаса тәп-тәтті әзілдерің,
Қалған жалған көрсетер азы не күн?!
Сағынышты жүрейін азық етіп.