Өлеңдер ✍️

Көне соқпақ. Көне ауыл. Көнегі бар.
Қына басқан тау-тастың дерегі бар.
Біздің ауыл: әлі сол көшумен жүр –
Қоңыр мұңы, қоп-қоңыр өлеңі бар.
Мұнарлы тау, бұлт шөккен, түске кірме,
Көлеңке түсе берер құс – көңілге.
Тоқым жастап, ұл өсер – ішпегінде,
Қыз сүйеніп бой түзер – піспегінде.
Туған ауыл: қымбат сол ескілігің,
Ескілікте жатыр сол – естілі ұғым!
Тағдырыңа иленген жоқсың ғой сен,
Тезге салмақ болғанмен төс – ғұмырың.
Сол ауыл бұл! Мың көшкен сағы сынбай,
Иір-иір өмірдің ағысындай.
Баба салтын сонда да тастаған жоқ,
Ту ғып ұстап жығылмас намысындай.
Көне сүрлеу. Қойлы ауыл. Қосақ керген.
Киіз үйге сән берер шашақ кермең.
Осы ауыл сол – жылаған «Елім-айлап»,
Осы ауыл сол – тентіреп масақ терген.
Көген есіп, бау тоқып, арқан тілген,
Сөз кестелеп, ой өрген – дархан тілден.
Ноқтасына көнген жоқ өзге ұлттың,
Үміттерің үзген жоқ, Шалқар Күннен.
Тұғырыңда байладың қыраныңды,
Асау мін деп өсірдің ұланыңды.
Күпі киіп, сырластың жұлдыздармен,
Өшірмедің білтелі шырағыңды.
Бір ауыл бар: бар дәстүр сонда білем,
Ақындары жыр оқыр Айға кілең!
Арғымағы кіл жүйрік майда күрең,
Күллі әлемді тамсантқан оймағымен,
Ескілігін сүйем де сол ауылдың,
Сағынышым сар тап боп, ойда жүрем!..