Өлеңдер ✍️

Жалынан сылап,
баптаған күлік,
Қарына іліп ақтабан құрық.
Ақпанның күні азынағанда,
аш бөрілердей ақ боран да ұлып.
Тап болсам шіркін
қазыналарға,
Әппақ әлемде емделіп алып,
Ақпанның айы азынағанда
Қайтсам ба деп ем елге бір барып.
Қарайламайды артқа бұл жалған,
Үркерлерім де үркітіп ақты.
Қатары сиреп қарттарым қалған –
Қасқыр ішікті,
түлкі тұмақты.
Тағдырдың торкөз
тұзағы құрған –
тынатын шығар өлтіріп тегі.
Түнде Айға қарап ұзақ ұлыған
Көк бөрілердің бөлтіріктері.
Шыққанда шырқар
әнім қыстығып,
Көре алмай қалдым көзім тұнғанын.
Қара шанақтың зарын құстырып
Өз қобызымды
өзім тыңдадым.
Жолға шығайын,
қарасын бәрі,
Көгереміз бе көнені күз деп?...
Ақ түтектердің арасындағы –
адасып қалған
өлеңімді іздеп...