Өлеңдер ✍️

Орыстың отарбасын жалға мініп,
жетіп ек туған жерге таңда күліп,
кеудемде келе жатқан солмай әлі,
жетелеп сол баяғы арман, үміт.
Қасымда Кәкімбек бар, Тұманбай бар,
қайда деп салқын абат сылаң қайнар,
қашқандай болып едік Алматыдан,
мезі ғып тұманды айлар, күмәнді ойлар.
Мезі ғып күйкі тірлік күйбеңі де,
көл жаққа көңіл өзі сүйреді ме,
мәз болдық мамыражай бір күй кешіп,
қосылған жігіттердей сүйгеніне.
Мен үшін ағадай зор, достай ірі
қазақтың қасымдағы қос шайыры
жөнелді жағажайды жайлап әлгі,
қарамай қайда қалды көш-қайығы...
Деместен бөлек едім, бөтен едім,
айдынға жүзді кетті көкелерім.
Осында алып келген еңбегімнің
отырдым енді сезіп өтелерін...
"Аман-сау келдің бе — деп, - ат-көлігің?" —
ағайын қуат беріп дәтке бүгін,
болса да көңіл үшін дүрлігісті ел,
Алакөл аспанға атып ақ көбігін.
Үш ақын куәсі боп бір тұнықтың,
айдынға мен де біраз ұмтылыппын.
Ер десе есі қалмас қазағымның
ежелгі есепке жоқ ғұрпын ұқтым!
Ақша бұлт арасынан күн сырғанап,
өзінше қызық болды қымсынғаны-ақ,
өңкей бір шала мастар, жалаңаштар,
қашанғы көзін алмай тұрсын қарап!
...Қалсам-ақ бүгіндері сәл қамығып,
жетелеп желігі жоқ арман-үміт,
кеткім кеп тұрады ылғи Алакөлге,
жеткім кеп сондағыдай таңда күліп...

1999 жыл, шілде