Өлеңдер ✍️

Таппақ болып менен де ақыры мін,
Тар, деп те жүр біреулер, тақырыбың.
Қалай ғана тақырып тар болады,
Жапаныңды жаңғыртып жатыр үнім...
Кеме мініп,
қыдырып бөтен көлде,
бармасам да беймәлім шет елдерге,
Қолым сәл бір қалт етсе, ауылды аңсап,
Алакөлге ағызып жетем мен де!
Өзіме аян:
алысқа бармағаным,
Көкті кезіп,
ғарышта самғамадым.
Күнде көріп жүріп-ақ,
Алатаудың
ажарына әлі де таң қаламын!
Көрген жоқпын өзгенің көгін,
көлін,
Адабама, Айова негрлерін,
Алматыма қайтып кеп жырламадым,
Бомбейдегі үндістің егілгенін.
Жырақ шығып көрмедім өз елімнен,
туған далам,
орманым,
өзенімнен,
Африка барсам да, –
ауылымнан
артық әсер етпесін сеземін мен!
Жырлайтыным өз далам,
өз көлдерім,
өз елімнен көргенім,
сезгендерім,
Гималайдан кем соғып көрген емес,
бала жастан жалықпай кезген белім.
Бірдей ұнап ақынға,
батырға да,
жетті даусым алысқа,
жақынға да,
Тебірене түнімен жазғанымды,
емірене тыңдап-ақ жатыр дала.
Тіршілікте әркімнің үлесі бар,
біреуге – ызғар,
біреуге күнес ұнар,
Ніл дарияны несіне жыр етейін,
Әрі кетсе ол да бір Іле шығар!
Тақырыбым – махаббат елге деген,
Өз елімнен езгені кермеген ем.
Ақын, тегі,
Магеллан емес шығар
жерді айналып шығатын жел кемемен.
Айналатын күнде бір арайынан,
Ұзамадым Москва маңайынан,
Сұқтанбадым біріне шет елдіктің
тата жүріп қолымнан талайы дәм.
Туған жердің сүйеніп терегіне,
бұлбұлы боп мұң шақтым,
мен егіле, –
одан артық ақынға тақырыптың,
одан артық бақыттың керегі не!..