Орынғазы мәнбазарұлы өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жалғасып аналардан қызға қалған,Өрнегі кем тұр қайсы сызбалардан.Тігісі жатық түскен кəнуəнің,Меніңде жүрегіме сызған арман.Еншіме өмір өзі баста..

Отын басып көзіңнің,Маған неге қыйылдың.Сыйқырлығы ол сезімнің,Құй ұғынба, құй ұғын.Толқый қалған ойыңды,Білді жаным сүйінгіш.Ширатып ап бойымды,Алды..

Жолықса кеселіне алалықтың,Қасиеті де кетеді даналықтың.Жыртылар берекенің тоны тозса,Темірден жаралған жоқ жаны алыптың.Табылмас мына тұрған күштің..

Көрсететін кез мынау аталы ерлік,Ажарланып өмірге қайта келдік.Жұрт ойының қалауын таба алмасақ,Азамат боп ат мініп қайтер едік.Қара терге түсеміз..

Жаздар өтті қарап талай күз бері,Мезгіл-керуен қоңыр əуен үзбеді.Еске алды ма жоқ ұмытып кетті ме,Өліп талып ғашық болған қыз мені.Əттең сол қыз..

Жүрушіеңдер мен сендерге күйік боп,Ту сыртымнан жұдырықты түйіп кеп.Енді алыңдар ғайбатымды бөлісіп,Көздеріңше мен ұшайын биіктеп.Өмір көші жүгін..

Қалыптасқан өз мінезім жас күннен,Жарысыппын таудан аққан тасқынмен.Тай-таласқан тас кедергі ағарда,Аяғымды аңдып-аңдып бастым мен.Бітіреді жалғыз..

Таңданам тұлғасына əр көшеңнің,Көзіндей көнелердің Шəуешегім.Тіл жетпей қиналды ұлың жүректегі,Айтуға қуаныштың жаңа шегін.Бір кезде жетелеп кеп асыл..

Шөліңе жаңбырың боп тамам сенің,Жайнасаң жанарыңнан табам сенім.Санап ап төбеңдегі орайды да,Балаймын бақытыңа, балам, сенің.Ұқ менің тентек ұлым..

Жеткізсе кейде көкке қолымды бір,Шаршатты бірде бұраң жолы қиыр.Сан арып, сан семіріп бір жейденің,Ішінде болдым өмір сырыңа үйір.Бұл өмір жазғанба..

Үйрен қарғам, үйрен қарғам, бекініп,Үйренгеннің іші терең көл тұнық.Арманы асқақ алға басқан адамдар,Үйреніпті қалғанға ешек дем тынып.Балайды екен..

Тірлік деген көріп қайтар қызығың,Болмасын де оның дəмі-тұзы мұң.Бəрі бекер тыныс тынып үзілсе,Шығып келе жатқан биік құзыңның.Тəңіріңнің беретіні..

Өмірдің ашқам ұл боп сенде есігін,Өз елім қоңыраулы төл бесігім.Сүймесем, еміренбесем, тебіренбесем,Көтеріп жүрмес ем бір пенде есімін.Бағыма қалаған..

Селі ме пəк сезімнің құйып кеткен,Тыңдаймын құшырланып, ұйып кеп мен.Құйқылжып өмір күйі көмейіңнен,Шыққанда, тең боп тұрам биік көкпен.Түбінен..

Ұлұжаным сенде туып-өскемін,(Төсек) болған көк жасаңды төскейің.Ыстық маған сенің сұлу гүлдерің,Өнегіндей жарым тіккен кестенің.Маңдайымнан сипап..

Қолымен жаратқан жоқ жанымды ешкім,Құлы боп жасамаймын жалыныштың.Жүрегім соғады адал өз қанымен,Түсініп досым үшін, жауым үшін.Түземін қуқайларға..

Мекені қасиетті алыптардың,Отаным балыңды емдім, талықпадым.Алысып ат жалына өзіңде алғаш,Сырына жер бетінің қаныққанмын.Көрмеген əлдиіңде санам..

Өнім алып жарығыңда шыр еткен,өзіңде алғаш сезім туған жүректен.Бала мінез бал татыған қылықпен,Қам-қайғысыз ойнап қызық жыл өткен.Кіндік қаным..

Үңілсем өр тұлғаңа ана сенің,Алдыңда мен не деген аласа едім.Жинап ап алыптардың бар еңбегін,Артықпа саған жазсам бар есебін.Қойныңда тоңдыруға қыс..

(Жуінлəйді еске алып)Уа, біздің қайран зұңлй жарқылдаған,Қыран ең бұлтты жарып саңқылдаған.Өрелі ойдың тұнық арнасы едің,Мерейің ұшан-теңіз..

Быйяəнгу дарқан сағаң құнықтырып,Баурайды жанды өзіне қызықтырып.Табиғат арнап саған бар бояуын,Салыпты сұлу сурет сызып тұрып.Ағады мөлдір суың тас..

Нұр берген жанарына көзіміздің,Қойны құт дарқан өмір өзіміздің.Сайратып, саңқылдатып гүл бағында,Шаттықтың айдын шалқар көлін жүздім.Ойымда қам-қайғы..

Көремін қызыл өзен өзегімдей,Сен маған сұлу жырсың сөзі өрімдей.Жасыл ну орманыңдай ой сап жүрсің,Өтем бе қадіріңді сезе білмей.Бөбегім көріп сенде..

Емес ол алдым-бердім қолхаты жай,Өмірге сапарымның жолхатындай.Ол менің жүрегімнің қызыл қаны,Жаныммен бір жүгіріп жатқан тынбай.Куəсі ол аққан..

Зая өткен жыл, ай, күн үшін,Ойлайсың нені күнішім.Мазасыз күйде жүрмін мен,Жазылмай қалған жыр үшін.Байлайын сезім үмітпен,Ұзарсын шағың..