Нұрлан оразалин өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Сезiмiм, дiр еттiң бе?!Жаныма жыр ектiң бе?!Аспан да,Ай да тыныш ұйықтамайды,тынымсыз болып алды Жүрек түнде…Көңiлiм, дiр еттiң бе?!Көгiме нұр ектiң..

(«Ой толғау. Мұң кешу» дәптерiнен)***Өзiммен өзiм оңашакүн кешкен кезде,өзiммен-өзiм оңашатiлдескен кезде,қуанған кезде,күлгенде,мұң кешкен кезде..

Көк пен жерді кезген үн:Өз ғасырым...Өз демім...Ертелі-кеш жыр болып,келеріңді сезгемін!Кебін киіп кезбенің,қара түнді кезгемін;бойды буып..

Күю керек,өртенiп шын күйгесiн,сүю керек,ессiз құлап сүйгесiн…Соқ, дауылым,Көш! Өрлет!Жау, жаңбырым,нөсерлет!Жүрегiме саз артқын,аспанымды..

Көк сайдың аузы – көк шалғын,қымыздық, жуа, бүлдiрген.Жағалай сипап көк шалғы,жусатып бәрiн бүлдiрген.Шiлде едi… Ендi тамыз кеп,тамылжып тағы батты..

Жоғалған күндер менi мазалады,тоналған түндер менi жазалады…Мазасыз сұрақтарым,бұлқынған бұлақтарым,жұлқынған..

Бозамық таң… Жүрегiмдi жыр қарып…Тал-қайыңдар, алма-ағаштар ырғалып,қыдырып жүр көктем менiң көшемде,көктем менiң тереземдi тұр қағып.Қызыл-жасыл..

Жаңбыр жауды.Басылды.Қара, күнiм…Санадағы серпiлдi,тарады мұң;тереземнiң тұсынан сақ-сақ күлiп,шауып өте шыққандай бала күнiм…Биледi Сезiм менi,ұмыт..

 «Апыр-ай!Ұлылар қайтiп күн кешкен,сырласқан, күлген, тiлдескен?Қуанған…Жанған…Мұң кешкен?!».Шықпайтын болды соңғы кез,осы бiр сұрақ күнде..

(толғау)Мен – Жастықпын!Жаным iңкәржасампаз замандарға,Ғасырларға…Жылдарға…Адамдарға…Ерлiк,Еңбек –қашаннан салтым менiң,Жүрек бар..

Өшiп түндер…Көкпенен көшiп түндер…Келе жатырбет түзеп қайда Ағыс-Ар?Апыр-ай!Зарықтырып, сағынтып,кешiктiңдер,балақбаулы құстарым,балақбаулы сезiмдi..

Ақшаңқан Дала…Ақшаңқан Таулар…Соңғы күндерiақшаңқан аспантүсiме менiң жиi енiп,ақбоз үмiттей,ақбоз армандайаппақ фәниге сүйенiп.Жүремiн ылғи..

Айтылар сөзiң көп едi,айтқызар сезiм көп едi,тұп-тұнық едiтұмадай мөлдiр ойың да…Көгiлдiр едi…Көкпеңбек едi…Көк едi…Көк түндей едiшашылған..

Жауын толастар… Күн күлер…Терезе қаққанаптығын басар жынды жел.Тыныштық орнап,тымырсық аспан қуырып миды,құрысты жазып,тұла бойыңды үңгiлер.Сарсаңға..

Сақта менi! Сақтай көр өкпе-наздан,тарқата алмай өкпесiн өткен аз ба?!Өкпелесем – өзiме! Тек өзiме!..Өкпелiмiнсәттерiме ауытқып кеткен..

Аунап-қунап, қар кешiп,күресiнде,былтырғы қыс…Бала болып кеткенiңтұр есiмде…Түн едi дәл осындай. Аппақ алаң.Аппақ ойдың жатталған сүресiнде…Аппақ..

Оздырып мұңды көркем,тоздырып гүлдi көркем,тоналтып сырды көркем,жоғалтып жырды көркем,бiз қалай сындық ерте,бiз қалай тындық ерте?Бiз айтар сөз бе..

(импрессионистiк цикл)«Боз ағаштан туған мен едiм,бұлтқа жетпей шарт сынбан…»Махамбет***Жанымда мазаланған бiр үн бардай,ойларым ұйысып тұр..

Мен соғысты көргем жоқ…Сезем, бiрақ…Соғыс жәйлi ойлансам, өзен, құрақөртенгендей болады көз алдымда,өрт емгендей болады кезең, қырат.Қарындасым..

Жүзiңдi көргендей болдым,демiңдi сезгендей болдым,көк төсiн қалқыпкезгендей болдым.Көк барқын таулар,қара айдын теңiз елеңдеп,естi кеп бiр желАлатау..

Күндер кеткенмен…Айлар өткенмен…Тәннiң сырқаты сауығып кеткенмен,тартылмай домбыра,айтылмай қалған әнқайырыла қояр масүмбiле кешiнде көкте..

Бос уақыт…Бос күлкi…Мұң – аяғы…Сезем, байқұс қалпымды түн аяды.Сәттерiмдi бос кеткен тергеп үнсiз,ой төрiнде бiр адам мұңаяды.Көк сәулесi ғарыштың..

«... Бақытсызбын деп ойласам ішімнен –бақытымда сол шығар!..»Жарасқан Әбдіраш***Ән таусылды…Би бiттi…Елес бiттi…Көңiлiм тынышталар емес тiптi;жаңбыр..

Сен – басқасың бұл күнде,Мен де бөлек, басқамын…Байқадың ба?Бiлдiң бе?..Бәрiмiз декеттiк ойлап бас қамын.Ақыл жеңдi…Азабына батырды.Өзекте – өрт...

Отыз екi…Отыз екi…Оңай жас па?!.Оң сөз айтып келмесең маңайласпа.Алданбаңдар, ағайын, онсыз-дағы,көп күнiмiз өртенген қалай босқа?!Қалай босқа..