Дем туралы Өлеңдер ✍️

Күздің алтын жапырағы сарғайды,Алтын сәуле жанарыңды арбайды,Алтын шапақ арайланып батады,Алтын таңым жүрегімді жалғайды.Күздің демі бірде жылып, бір..

Жыр жазу деген затында,Жұлдыз боп жану түнекте.Еркіндік қажет ақынға,Бостандық керек жүрекке.Ақын боп тусаң атадан,Өмірдің мәнін ұқ..

Сен дегенде шықпайды демім менің,Айдыныңда жүзетін көлім бе едің.Алақан боп алдыңда жайылып ем,Жаңбыр болып сен бірақ төгілмедің.Сен дегенде шықпайды..

Ауа дымқыл, желдің демі салқындап,Жапыраққа шық қоныпты жалтылдап.Әсем сырлы бояуымен жомарт күзДал төсін тастағандай алтындап.Күміс мұнар бүркеп..

Ішке тартып тұрғанда әлем демін,Тексіз қоғам қылады тән ермегін.Көбелектей отқұмар, сен, адамзатӘуел баста-ақ нәпсіге тәуелді едің.Күлтелі ме..

Қуалап өтті жарқылды,Қанша үміт сарқылды.Манаурап маңғаз қарайтын,Мұзтаудың демі салқын-ды.Қойнында жортпас киігі,Қыран құс аспас биігін.Алып бір..

Жұпар аңқып айналам,Көкке ұшты, сетерлі ой.Қазығына байлаған,Сенің ауаң екен ғой!Қуанышым көздегі,Сағынышым мұңдағы...Тіл жетпесім сөздегі,Ашылмасым..

Поэзия - демін ішке тартып тұр Жидебайдың тұсында. Дантес - Қарасартовтың Мылтығының ұшында!Тамамдап жыр сапарын Бір аттап... Екі... Үш аттап -Құлап..

Балауса едім деміңнен нәр ап көктеген,Туған жер, сенен кетпеспін, сірә, шетке мен.Қалдырған сенде балалық балғын шақты аңсап,Болды ма кезім сағыныш..

Кең далада демімді алып отырып,Тасталынған іншік көрдім опырып. Айналасы құжынаған тіршілік,Әрекетте құрт-құмырсқа топыры.Көздің жауын алған аймақ..

Кім сүймейді шуақтыЖазғытұры маздаған.Жылы өлеңдер сияқтыКөңіліңді қозғаған.Масайрасып бала мəзҚұшағында көктемнің.Төңірегің толы наз,Тамылжиды көкте..

Алдымнан аңқып Алакөл демi,Ауылым мынау ала белдегi.Тозаң тоздырған елеусiз елдiСағым деп ұқты сана мендегiЖанарға жинап фәнидiң сөлiн,Маңдайдан..

ІТамағыңа тығылып бұла демің,«Кетпеші», – деп сен сонда жылап едің.Ұмытты деп ойлама... Бәрі, бәріКөкірегімде жазулы мына менің.Кеттім солай тәрк..

Декабрьдің демі емес, Желтоқсанның желі бұл, Жазықсыз құрбан болған мен жазаланғандар шері бұл. Қайратты қазақ қанымен, қарындастың көз жасымен..

Танауы қусырылып, босап демі,Қалған-ау болдырып-ақ осы ат тегі.Тер сасып айғыз-айғыз байлаулы тұр,Дəрменің асау өмір, осы-ақ па еді?!

Артық демі таяп қалды шоқынды,Ажал құрғыр күштілігін байқатты,Шалы келіп басып сүйеп отырды,Шал келген соң, кемпір жаны жай тапты.Самалындай шуағы..

Демiңе менi, кiргiзiп алшы бiлдiрмей,Сөнейiн сосын, сөйлеуiме де үлгiрмей!Байқайын бәрiн, сезiмiн алар төгiп кiм?Көзiңе менi қондырып алшы..

...Деміңменен өртедің де бір демде,Нөсер болып шашылдың.Бұл жауынның жауратпасын білдім де,Қауыз болып ашылдым.Аппақ бұлтты бесік етіп..

Сезіліп сырлы сөзімнен демім,Бақытым жалғыз өзіңмен дедім.Үңілсең егер көретін едіңӨзіңді ғана көзімнен менің.Өшпейді мәңгі үміт – шырағым,Ұмытшы..

Бірде демін тартқандай, біресе үріп,шәлкес мінез самал-жел тұр есіріп.Қуғын көрген ала бұлт тыным таппас,Айдың шамын бір жағып, бір өшіріп.Бір өзі..

Көк пен жерді кезген үн:Өз ғасырым...Өз демім...Ертелі-кеш жыр болып,келеріңді сезгемін!Кебін киіп кезбенің,қара түнді кезгемін;бойды буып..

Шабыт берген, дем берген,Қырман басы көңілді.Көргендеймін сол жерденАралап бар өңірді.Сүйіктім бар, өйткені,Сол қырманның басында.Көңілдің жоқ..

Алматыға келгендекең даланы тар санап,Қарсы алатын «Саяхат»,қарсы алатын дәу сағат.Алып сағат астында,таныстарын тауып ап,Кең даладан келгендер,таң..

Мен — жиырмадан асқан еңіреу,Емексіп жүрген әрнеге.Кездіктің ұшын сындырып,Кектенсем, байлап жебеге —Дұшпанга көзден қадап ем!Ізгілігімнен..

Көк емендер —Жапырақтары алақандай,Иірім-иірім өзендей бұтақтары.Көкала дөңдер —Күйсеп жатқан кәрі атандай.Сан ізді самайларыКөне заман кітаптары.Дем..