Ақұштап бақтыгереева‎ туралы Өлеңдер ✍️

Бір талы жоқ,Кеуіп жатқан сұрлана,Гүл көрмеген,Қабағында мұң-нала.Сан ұрпаққа мекен болған ежелденАтамекен атанады бұл дала.Келушіден деп..

Аспанға да, асқарға да тіл қатпас,Батырмен де, ақынмен де сырласпас.Жалғыздықтың қасіретін көп көріп,Тасқа айналған арумысың, Жұмбақтас?Тасқа..

Маңғыстау деген – маң дала,Теңізге төнген сән қала.Мұнайлы биік мұнара,Алдыңнан өткен аруана.Маңғыстау деген – толғаныс,Ұйқыда жатқан..

Ерте өскен гүлден қорқамын –Аязға ұрынады-ау деп,Мезгілсіз жұлынады-ау деп.Меңіреу түннен қорқамын – Жанарлар жұмылады-ау деп,Аңқаулар жығылады-ау..

Көрсеткен орман, даланы, Кинода кейде болады. Бесікте жатқан сәбиге Сұр жылан келіп қалады. Ысылдап жылан жанында, Шаққалы тұрған шағында Сан қилы..

Қалмаған есейгенше еркелігі, Мен едім осы жердің ерке гүлі. Сен болдың сол ауылдың аты шыққан Кезінде теңдесі жоқ тентек ұлы. Балалық бүгін елес ұмыт..

Ақ ұлпа дала төсінде Салт атты көрсем дір етем. Сонау бір жағдай есімде Сақталып әлі жүр екен... Ақ түндер барлық жарығын Аяусыз жерге төккендей...

Алдымнан шықшы, ақ боран,Шабытың болар сақтаған. Менің де жаным мазасыз, Бұрқанбай тыныш таппаған.Алдымнан шықшы, ақ боран! Сенің де келер көктемің..

Аязды шат күлкіге алмастырар Шаңғыға сендей ешкім болмас құмар.Орманға шақырғаның әлі есімде, Жауғанда біздің жаққа алғашқы қар. Алаулап екі бетің..

Аппақ-ау өңі даланың, Тап-таза қардың ұшқыны.Ақтықтан талар жанарың Сәулелі еді қыс түні. Ораған ақ түн өңірді, Жоқ әлі белден таң атқан. Екеуміз..

Өтсем де талай белестен, Көңілден бір сәт өшпеді Балалық күнгі елестерМәңгіге қалған естегі. Матасы емес жат елдің, Анамның жамау көйлегі.Соғыстан..

Кейін бір сапарға шығарда Шақырып алды анам жанына. Аналық жүрегі шыдар ма, Жылар деп ойладым тағы да. Жоқ, анам бұл жолы ойлана, Қарады сабырлы..

Қызыл нұр тайып көлдің бетіндегі, Күн барып ұясына бекінген-ді. Кешқұрым жолаушылап барып түстік Ақ үйге бір ауылдың шетіндегі. Шал отыр қоралап кеп..

Жаныңның бар қызуын, Жастықтың бал қызығынЖолыма құрбан еткен Мен – сенің жалғызыңмын. Барамын сапар шығып, Кеудеңде жатар күдік. Жазбаған, әке..

Болса да нәзік гүл өңім, Өсірдің еркек баладай. Қыз деуді, әке, білемін, Көңілің жүрді қаламай. Қалмадым елі қасыңнан, Мен болдым қызың, ұлың да...

Деді әкем: «Арпалыс, асауға мін, Көңіліңді баспайды қашан да мұң. Мен оралдым соғыстан мүгедек боп, Енді сенің бейбіт күн – жасауларың». Асыл бұйым..

Жан әке, көктем келер, ақ қар еріп, Жүрер деп сауыққан соң атқа желіп. Өзіңнің «тұқымы асыл» деп мақтаған Биеден бір құлынды сақтап едік. Отырдың..

Айтқандай күзден бір хабар, Үнінде біраз мұң да бар. Барады өтіп төбемнен Тыраулап ұшқан тырналар. Қимайтын көңіл таныс жақ, Кеткісі келмей..

Қыранға құздан келгенСай оғаш сезіледі.Ұясын бұзған жерденҚарлығаш безінеді.Өзендер тасып кетсе,Арнаны құм басады.Сүйгені қашып кетсе,Жігітті мұң..

Еске түспей кең жайлау дала бары,Жеткізбестей алыс жол арадағы.Ұшып келіп, қарлығаш, ұя салдыңБалконына ескі үйдің қаладағы.Бастамақ боп тірліктің..

Жалтылдақ қанаты нұр құшып,Ақбауыр қарлығаш жүрді ұшып.Байқаусыз бұтаның астындаЖасырынып отырды бір мысық.Армансыз шарлап кеп аспанды,Дегендей..

Кеудемді жанап өттіңдер, Жүр едім жырды бастамай. Азайып неге кеттіңдер, Даламның қарлығаштары-ай?! Қырларды әнге бөлеген, Сұлуы бейне жәннаттың...

Қашан да жеткізбеген асыл арман, Тұрмаған бақыт құшақ ашып алдан. Өмірге нағыз ғашық болғандардың Қайғысы қуаныштан басым болған. Тайғанап шыққан..

Ақ боранын далаңның Сен де бастан кештің бе?!Ерке назды самалдың Әнін тыңдап өстің бе? Долы дауыл, күн аптап Дақ салмай ма әріңе? Сүйгендіктен бірақ..

Ыстық құм, бойда бар табың, Жаныма жақын әр талың. Өзгеге шағын бір көлсің, Мен үшін айдын Шалқарым. Шағалаң аппақ самғаған, Сезімдей саған арнаған...