Ғұсман жандыбаев туралы Өлеңдер ✍️

Өзегiн өртеп жандыраҚұрығы сонша ұзын Күн,Сыймай да тiлi аузына,Аунақшып жатты қызыл құм.Сусиды ор құм шұбалып,Сусаған өңiр күй iздей.Түтiнiн..

Көңiлiмнiң көгiнеШырақ алып шығасың,Жүрегiмнiң төрiнеҰя салған лашын.Толқындарын қанымныңЕскек болып ұрасың.Жалқы ұшқынын жанымныңЖарқ еткiзген..

Борай, борай соқ, боран,Сен үрлесең – шоқ болам.Маған бiткен бiр шырақМаздап жанбай тоқтаман.Үдей, үдей соқ, боран,Үскiрiгiң – от маған.Шүрiппемдi..

Бiздер едiк – көзге терi құйылыпӨскен ұрпақ нан қадiрiн жиi ұғып.Кейде бiрақ... Шошып тұрып түсiмнен,Тəубе етем нан алдында сиынып.Атам, əжем, əкем..

Рауандап тағы таң атты..Тұр, балам, күндi күтiп ал.Мұратқа жетер – талапты,Ұйқысы қатты – ұтылар.Тұр, балам, түндiк ашылды,Шiркiн-ау, дала, тау..

Есiңде бар ма, Жұмахан,Сонау бiр балғын бала күн?Бұлықсып атқан бұла таңОятып бiздi алатын.Бəрi арман соның – бұл күнi,Толқымай қиын айтуға.Шатқалда..

Құрдымға сiңдi-ау жол мына,Жасап ең қандай зор күнə.Басталмай жатып, сапарыңБаянсыз тамам болды ма?Сазарып аспан түнердi,Мазақтап құйын..

Жалынды өрттейЖас дəурен өтер.Жабысқан дерттейЖалғыздық жетер.Алқынған жүрекАптығын басар.Азайып тiлек,Алғырлық қашар.Жалыны сөнiп,Көзден нұр..

Он сегiз жас – шар айна,Тартып кетер сенi iшке.Теңесер ме, алайда,Ойнақтаған он үшке.Жиырма бестiң жалауыКөтерiлсе – алдамас.Он сегiздiң алауыЕндi..

Ұға бiлсең, бұл өмiр – ұлы сынақ,Тұра бермес алдыңда жылы ұшырап.Күн шығады лайықты жауап күтiп,Ай туады дайындап iрi сұрақ.Бұл өмiрде сан сапар, бел..

Шағыл тасты, шоқ талды, жусанды өлкеШайға қанған қазақтай бусанды ерте.Қалың шидiң түбiнде ағарған қар –Жусап жатқан лақтардай мың-сан..

Паңдық пен кербездiк бар кескiнiнде,Ақ көйлек киген дала сестi мүлде.Дүние сұлулығы сұқтандырып,Жас қиял шарқ ұрады кешкi iңiрде.Күткендей аяулысын..

Баба далам, ана далам, əз далам,Мен өзiңе еркелеймiн, назданам.Сен тұрмасаң жүрегiмнiң төрiнде,Бұл дүниенiң бар бақыты аз маған.Көркем далам, көктем..

Жадына тоқып өскен дала сырын,Қазақтың қара сирақ баласымын.Аузынан түскендеймiн сол даламның,Жанымның жайып салсам бар асылын.Мен өзiм тауда туып..

Қырымнан жасын отын көзi шалып,Шетеннiң жираф-мойны сереңдейдi.Қияннан күн күркiрiн естiп қалып,Құлағы жауқазынның елеңдейдi.Екi бұлт семсер сiлтеп..

Қыр мынау – ұзатылар қыздай болып,Жүрегi дүрс-дүрс соғып, ойға кеткен.Дүрлiгiп, елегiзiп, қызды-ай келiп,Тiршiлiк табиғаттан той дəметкен.Қызынған..

Кең далаға ғажап бiр келген сауық:Сеңнен қуат, алғандай селден шабыт.Үйiр-үйiр жылқыша шұрқырасты,Өркеш-өркеш өзендер өрден шауып.Малшынып тұр терiне..

Алғандай айғыр-бұлттар от теңдесiп,Жөңкiлiп бара жатыр бөктерлесiп.О шiркiн, мына дүние қандай ғажап,Келедi сең үстiнде көктем көшiп!Қос дүлей..

Сүп-сүйкiмдi дүниеПаң аруша жымиып,Таңның ғажап күйiнеТамсанған Жер тұр ұйып.Тау өзгертпей ойлы өңiнМаңғаз күйде тұр сұлық.Киiп жатыр көйлегiнАру..

Көлбей ұшқан көк ала үйректерiм,Толқындарын көлiмнiң билет менiң.Бүршiк жауған кеңiстiк-көңiлiмнiңТолтырыңдар күмбездi имек төрiн.Армысыңдар, аяулы..

Сыбызғы үнi, сырлы əуен,Сиқырыңа тəнтi едiм.Жанарымды сулар ең..Тəкаппар ең дарытпасҚайғының да тəлкегiн.Бұл өмiрдiң мұңы менҚуанышы..

IҚандай едiң, албырт көңiл балғын жас,Ұшқыр қиял, сiрə, қамшы салдырмас.Ендi ғана көзi ашылған бұлақтай,Бетiң ауған жаққа қарай, ал, бiр..

Асыранды бүркiтпенен қолдағы,Сыр шертiскен едi бұлбұл тордағы.Я сұрамақ, я сынамақ болғаны –Бүркiт айтқан гəп едi бұл сондағы:– Неге сенiң түсiп отыр..

Асыранды бүркiт əбден қартайған,Бұлшық ет пен буын босап, əл тайған.Тұмсығымен түртiп жүрiп көр-жердi,Əтеш келiп қарсы алдына талтайған:– Бiр сұрауға..

Сəуiрдегi сəмбi тал бүрiндей көк,Мамырдағы майса бел гүлiндей боп,Бала өсiп келедi балпанақтай,Күйбеңiмен күндердiң бiлiнбей көп.Бала өсiп келедi –..