Төлеген жанғалиев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Тұтқа болар тұрқың жоқ мына еліме,Кім сенеді кілттеулі жүргеңіне.Самайыңды бұлдайсың сәл ағарған,Сақал түгіл шаң жұқпас иегіңе.Қарттың бәрі бола..

Не дейін ыржалақтап күлген езге,Не дейін құр мазақтап жүрген елге.Түрі де, үні де әйел сияқтылар,Шырылдап шығып алды мінбелерге.Қамқорсып, қара халық..

Айна да жау, көз де жау бүгін саған,Қашқақтайсың қасыңа бұрылса адам.Мен апаңды алғанда бала едің сен,Екі иыққа асылған бұрым тарам.Лағындай еліктің..

Өткеніңе өкінбе, бал-балдызым,Ұқтың ғой дүниенің жалғандығын.Ақтарылған альбомның беттерінен,Аңқып тұрған шығар-ау арман күнің.Тілектегі сөздердің..

Сыр сұрама, қарағым, сыр сұрама,Желөкпе жезде еміспін, мұрты қара.Телміріп қарайтыным-теледидар,Сол ғана бізге қалған бір сыбаға.Апаң да сиыр сауып..

Жасымды айтпа, қарағым, жасып қалам,Жақсы ғой қартаюға асықпаған.Онсыз да орда бұзар шақтан озып,Омалатын алпысқа басып барам.Алпысқа жеткен соң..

Ұрпағы болғаннан соң ер Кебектің,Елуге келгенімше ел деп өттім.Қайран ісім қайраңдап көрінеді.Беті мен бедерінде бел-белестің.Ұрпағы болғаннан соң..

Тағы да бір таң атты, тау оянды,Күн көзі күміс шықты жалап алды.Шыр айналып көдені ұша алмай жүр,Шырылдап шымшық торғай балажанды.Тағы да бір таң..

Тауда жүрек болмайды, таста тамыр,Жап-жалаңаш қалатын жаппаса гүл.Тастан басқа таянар тірегі жоқТасжүрек боп журуден сақта тәңір!Мамығымды, майсамды..

«Өтірікке өрт қоямыз» деп жүріп,Өтірікке өзі алдымен сенді жұрт.Шындық айтқан боп қоямыз біз-дағы,Жайлап алған жалғандыққа көз жұмып.Бұл заманда..

Біреулер маған өлім тілейді екен,Өздері өлмейтұғын сүлей ме екен.Аллам өзі алады өз бергенін,Алла ісі де адамға үрей ме екен?Адамды алаламас азу..

Кеудемде боран ұлып, ыза кернеп,Қашанғы қаңтар құсап тұра бермек.Кәрі, қара ағаштай сұп-суықпын,Бара жатқан басына жылан өрлеп.«Қап» дегізіп..

Кең дүниеге сыймай жүріп мына біз,Екі метр жерге ертең сиямыз,Қанша достың қазасына қатыстық,Тілге келмей кете барған бір ауыз.Бағасы жоқ бал..

Тек өлікте Алланы есіне алып,Тексіз болып бара ма, осы халық.Кімге өкпе айта алар, сол бейбақтар,Жатқан кезде тозақтың оты қарып.Алла атымен бастайын..

Көп жазасыз неге, аға, ащы өлеңді?- Оятайын деп жүрмін таскереңді.- Жырыңызда неге ылғи мұң басымдау?- Ақынға керек інім, сыр жасырмау.- Осы Сіз..

Ылғал, ырыс сіңіріп, бағыма – нұр,Қапалақтап қар жауды тағы да бір.Жауған қарға жақтырмай түйіледі,Анау бір жақсылыққа жарымағыр.Аз болғандай дүние..

Өзіңе кеп тірелген соң өмір-көш,Мерғалиды мерт етіп ең, Елу бес.Мен де міне, есігіңе кеп тұрмын,Мезгіл жетсе кім тағдырдан жеңілмес.Тарамыс қып..

Тірлікке тілмен өткел сап,Ақыннан қадыр кеткен шақ.Алақан беті-берішсіз,Ақ құйрық сынды ақсаусақ.Заманға енді не дейміз,Зарлаған сайын..

«Құдай да құдай, құдай» деп,Құйындап жортқан құмай көп.Құйқылжып ұшқан қыран көп,Жыбырлап озған жылан көп.Бәрі де жердің үстінде,Жатады ұмар-жұмар..

Өкпелеме сен маған, өкпелеме,Өкпелейсің, о сәулем, текке неге?Мен өзіңді қызғанам, ал қызғанған,Адам әсте сүйгенін жек көре ме?Біреу саған күлсе де..

Даңқыңды да, дақпыртыңды ары апар,Оның бәрі желді күнге пара-пар.Өлмейтұғын өлеңіңді, кәне, оқы,Жан сыздаса жан дауаға жаратар!Алған сый мен атағыңды..

Түнді түріп қабаққа,Күн шығады заматта.Күрмеу бермей зу етер,Күндік өмір таң атса.Ай асығып ол батар,Жұлдыз ағып ол қашар.Біреуі жоқ..

Бабалары-баққа қолы жете алмай,Ағалары аға-орыстан аса алмай.Өз байлығын өз ауызы иіскемей,Болсын деген бодан еткен отан-бай!Біз кешегі кеткен ұрпақ..

Кешіріңдер, кешіріңдер, туыстар,Тұғырыңда ұлың едім ту ұстар.Мына заман мықынымда мықшитып,Мықтыларға қойды етіп кіріптар.Қасқа тісім қыршып алды..

Мал өріске шығар бетте зират бар, Мұнда жатыр мұң жамылып қимастар.Тірілердің тіршілігін байқатып,Маңайында құр шіриді қурап тал.Жылын беріп..