Рафаэль ниязбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Қадалатын жебе жоқ мөңіреп кеп,Қыдыр өзін жүргенде төңіректеп.Ақорданың қашанда бағы жанғанІшінде оның тұрғанда өмір көктеп.Ішінде оның нұрлы өмір..

Жер бетіне шуақты нұрын төккен,Тәңірінің сөнбесін күні көктен.Ерлік, сірә, жасамай тұра ала ма,Хан Кененің жолымен жүріп өткен.Кенесары!Өр рух бар..

Қараулықтың қамалын бұзып өтіп,Жауын қалай жеңеді күші жетіп.Ғарышқа адам ұшырып жатқанда елімҰшырмаған ел қанша құс түлетіп.Жұрт жаңарып, мезгілде..

Өмірінің қызықтап нұрлы ағысын,Елбасына айтпасын кім алғысын.Астананың тұсауын кескен күніТойлап жатқан жұрт түгел қуанышын.Күн нұрына көздері..

Айдынында көк мұзы жалтырағанӨңір еді қабағы салбыраған.Сарыарқаның аязы қарығандаЖапырақтай жұрт түгел қалтыраған.Ауа райы тұрса да мың..

Корғап өткен даласын бесік көріп,Қазақ неден шошынсын сезіктеніп.Ерке Есілдің өр кеуде жағасынаПариж орнап жатқандай көшіп келіп.Айлы аспанның жанары..

Алматы – ұйғырдың асханасы,Орыстың баспанасы.Қазақтың астанасы.МҰҚАҒАЛИ.Ұйғырға болған асхана,Орысқа болған баспана,Алматы әсем астана.Астанам – сұлу..

КӨК БАЙРАҒЫҢ ЖЫҒЫЛСА...Қолтығына кіріп ек көріп күндей,Шеңгелінде ұстады желіктірмей.Аспан асты – айналып абақтығаЕркін өмір сүрдік пе –келдік..

Аман жетіп сұм соғыс атқан оқтан,Аман жетіп дұшпан көз жаққан оттан,Намысыңның ақ туын жыққан жоқсың,Құласаң да жығылып шапқан аттан.Көкірегің әлі де..

Шамырқанып,шамданып,алау жұтып,Асқар Ақай отырған алабұртып...Түкпірінен түрменің көрінеді,Асқаровтың тұлғасы қарауытып.Бірі, сірә, болармын көп..

Қатын сотпын.Қатын десең – қатынмын,Мәскеуге – дос,алты Алаштың жатымын.Жерді ойрандап,елге қырғын әкелгенАлып Мәскеу қолындағы атоммын.Ерлер қанша..

Шуақ есіп жүрегі – қанатынан,Жақсылық жақсылық боп жаратылған.Алғашқы ақын сол едіАр-иман бопАсқаровқа – асылға ара тұрған.Ел-жұртынан қол үзген..

Ұры тазы секілді қатпа құмай,Жалаңды жаппа бұлай.Батырсаң да шығамын су түбінеЖақ болса егер жалғанда аққа Құдай.Жаралғанмын,жаралғам өр..

Сұм жаласын жабам десе адамға,Бұйым боп па қорқау қасқыр заманға.Асқаровты сенсің деп те күйдірдіӨрім жасты бастап шыққан алаңға.Көкірегің – жарық..

Ірге жайған тас дөңде,Маскүнем мұжық – Мәскеуде.– Азаматты босат, – деп, Көтерілдікілең қазақ – жас кеуде.Наразылығын жатты айтып,Ақ мақталы Тәшкен..

ІАйналамнан сезілмей көктем лебі,Елден хабар, хат та жоқ көптен бері.Аластаған шынымен жан шығармынОрман-далам,Тау-құзым,Көк пен жері.Көзіңнен..

Жүрегіңді жүгірген ерге балап,Бұла жырың жатқанда елге тарап.Жере қарап қалсаң да, азаматым,Сөйлей көрме тегінде жерге қарап.Сөйле, Асанбай, төбедей..

Асқаровты –еңбектің ақ табанын,Сенің бүйтіп құрысын ақтағаның.Айналып кеп қазығын тапқан аттайӨз орысың болды ма жақтағаның.Ақтаған боп сөйлеп..

Дүниені жан болса былықтырған,Жөнге салып,жуанды шыбық қылған. Көкте – құдай,ал, жерде сен емес пе еңПайғампарлық пәрмені жүріп тұрған.Жалп еткізіп..

Асан аға!Алдыңда ақталғаным –Сырымды да,мұңымды ақтарғаным.Көзбен көріп,басыңнан сен де өткердің,Ардың қалай түрмеде тапталғанын.Саттың деме..

Тірлігіне сен көшпей кемел шақтың,Желдей есіп тергеуде желе шаптың.Елдің Ары – Асанбай Асқаровты,Жігіт болсаң, ей, сатқын, неге саттың?!Жала..

Естіп білсін құлағы түрік пенде,Тепкі көрдім бұзықтан,күліктен де. Сағынышым жас болып сорғалады,Далама алғаш тұяғым іліккенде.Кең далаға кімдер..

Алмас қылыш секілді жүзі өтпеген,Жер бетінен жоғалып ізет деген.Тұтқындарды пойызға алып жүрдіБолат темір құрсанған күзетпенен.Қасқыр иттерін шулатып..

Алдан шығып аран боп жар, қыраттар,Жатқан ылғи жығылып арғымақтар.СССР-ді кезіндешет жұрағат:«Елі, – деп те келген-ді, – ақымақтар!»Ақымақтар..

Талауына түссең бүргенің,Шабуылға шығасың сайланып,-Көрдей суық түрменіңТас қабырғаларына қайралып.Қайралып қайта жетілдім,Жетілген сайын..