Шөмішбай сариев туралы Өлеңдер ✍️

Өкпелеттің бе мені,Әлде мен өкпелеттім бе?Әйтеуір, кінә таққаным бекер,Көрмедім сені,Сертке жеттім де,Есігіңді оралып —Қақпадым бекер.Ренішті көңілді..

IБілуге құмартады-ау жаралса адам,Түйе жайлы айтайын балам саған.Барғыштайтын әкеңдей ауыл жаққа,Төрт түліктің бірі бұл дала аңсаған.Білсең де сан..

Атқанда —Сәуір таңы шуақтанып,Жатқанда —Жанарлы шақ күй ақтарып,Ұлы көсем анасы толғатқан-ды,Бәріміздің анамыз сияқтанып.Жұмбағы —Көп болса да әр..

Дала менБір ана баласындай,Даналығы өмірдің бар осындай.Расулдың ойлы жыры —Тауларындай,Мұхаңның ұлылығыДаласындай.Шыңдарың таласатын биік..

«Соғыс бітті!Бітті қанды дауыл да!—Деп қуанды көрші-қоңсы,Бауыр да.– Егер соғыс аяқталса,Шалым мен —Үш ұлым да оралмай ма..

Шофердің,Ұшқыштың да тасқаны ма?Көңілдер кемерінен асқаны ма?Құдірет пе?Қайғы ма?Адамдарға,Тарлық қылса Жер түгіл,Аспаны да!

Қаңқылдап ұшқанҚырмызы көлдің қазындай,СЫЛҚЫЛДАҚ ТОЛҚЫН —«Сылқылдақ» күйдің сазындай.Шиыршық атып шарқ ұрып,Аласұрып, алқынып,Жатады-ау байғұс қанаты..

Батыстан іздеп ажалын атаң тартты майданға,Шығыстан іздеп тажалын әкең өлсе Сайгонда,Сайгонда, бәлкім, Тайванда.Ал енді сенің өзіңніңӨлуің керек қай..

Есімің де әйгілі,Ел ескергенАға едің,Ақыл айтып кеңес берген:«Дұшпан жоқ деп, інім-ау, қалма қамсыз,Қатар — құрбы бәрі деТел..

Келді көктем қайтадан салады өрнек,Хош иісі көк шөптің дала кернеп.Сағынышпен құстарды қарсы алуға,Гүл қаптап тау төбені барады өрлеп.Келді көктем..

Білесің бе сен,Мен жаңа ес білгенде,Сен-періште едің,Балауса едің.Жаңа-жаңа толысып келісті өңің,Жәудір көз жанарыңмен қараушы едіңБілесің бе..

Жастық шағым — айдын мұз,Сырғанадым желікпен:Көз алдымда қай бір қыз,Аумайды ерке еліктен.Басылмай от, бойда аптық,Сырғанадым ән — күймен.Аяғыма —..

Экрандарға —Көздердің қараттың бәрін,Эфирлерден —Өмірдің тараттың әнін.Жүректерге жол тартқан —Журналистерім,Журналистерім — қанаттыларым!Мен..

«Анасы,Ажалы да теңіз бе еді?Толқыны тағдырымен егіз бе еді?Атамды жұтқан кезде,Қайран әкемҮмітін асау судан неге үзбеді?» –Деп қайғырып..

Әкем Нағашыбай СарыұлынаАлқа-қотан отырмыз дөңгеленіп,Арыстай әкем жатқан төрге келіп.Бейнетпен көз ашса да дәл осылай,Өмірде шаршағанын көрмеп..

Еңсе де жанарыңа сұрақ, күдік,Өмір өтіп барады жылап, күліп...Қызықсың-ау, о, адам, жолдарыңнанҚозғамадың сол тасты құлап тұрып.Иіліп көтермедің..

Өмірден өтер дейсің кез ілмей кім?Адамнан бәрін күтем,Безінбеймін.Енді мен ажалымнан басқа дұшпан,Қауіпті,Қатерлі деп сезінбеймін!

Жер – Анамын! сөз алам да бүгін мен.Ақ сүтіңдей ананың, құдіретті тіліңмен,Қара қылды қақ жарып,Жарыламын ағынан:Ұлыларды пір тұтып,Ұлылардың ұлысы..

(Поэма-диалог)Асқар Сүлейменовке1. АҚЫН МЕН ТАУМұхит – түпсіз кемеңгер, дала — шексізданалык,Тау алыбым тұрады ұлылықтан жаралып.Үшеуі де..

Табалап бір ісіме күліп кеткен,Күліп кеткен.Намыстың отты шоғын үріп кеткен,Ризамын дұшпаныма қайрап қайтаЖаныма өжет сезім,Үмітті еккен.Досым да..

Мәңгілік ұмыт дедің, биіктен құлатқанын ба?Жүрегім тұнық менің, шынымен жылатқаның ба?Өзгені ұнатқаның ба?!Басқаның бұлақтарында..

Екі көзім – екі бұлт,Төгіп жатыр нөсерлерін қайғымен;Ауру деген жер-жүректің төсінеТіліп түскен білем.Ажал атты кұрсаудыңТүрмесінде тұтқын болып..

Оралмас студенттік балшақтарым,Отырам-ау мен ертең аңсап бәрін.Көрсем де қуаныштың шұғыласын.Білмедім көзімнен жас қанша аққанын.Бес рет бүршік жарды..

Бір Алатау жерленгенге ұксады,Халқым тауын қалай ғана қиды екен?Жұмыр жерді орап алған құшағы,Тар қабірге калай ғана сыйды екен?Қайран ұлын халқына..

Жанына батып сырқат қинағасын,Ауырып төсек тартты сыйлы анашым.Мұңайып иығыма салдым алғашАнамның су таситын инағашын.Сауыға ма деп жүр ем, кешікті..