Әмірхан балқыбек өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жаңа өлең және бұл өзi сондай көне өлең,Болмаса да тегi ақсүйек пенен төреден.Даланың ұлы қаланы жаулап алуға,Аттанып едi «Жаушықұм» атты..

Тақыр жерге соқыр жаңбыр жауады,Көзi соқыр тағдырым, ашылмады-ау, қабағың.Басымнан бақ бұлт сынды ауады,Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым!Ыстық жазда..

Мынау қай түн?Жыр жазар түн ақындар.Толған, ақын,Өрт сезiм бар, ақыл бар.Ақ қағазға көзiңдi сүзТiрлiктенТөсегiне қисайғанда қатындар.Қатыныңның..

Жалқаулықты шығаратын терменен,Жекпе-жекте еш жеңiлiп көрмеген,Ойнайтұғын тек бiрiншi жақпененБойшаңырақ, атақтырақ ол мененСiңiрге емес, сазға..

Қатулансам Шыңғысхандай қатал ем...Ата мұңға батады ендi баталы ер.Бiр қыз көрiп күзгi аспандай бүлiнгенҒұмырыма болып алдым қапагер.Жаугер рух..

Аузымды ашсам кеудемде күрсiндi өлең,Ойлар өлдi жанына нұр сiңбеген.Шақ та болды жанарға жас тығылған,Кез де болды күн кешкен құр сүлдемен.Бәрi болды..

Бiрде, ашық, Бiрде шашық аспаныКүз көтерiлiс бастады.Кесiп алып тастады әлде өлi етiн,Әлде сырлы бiр жыр жазып тастадыЖүрегiме,Әттең, оны оның өзi..

Тоғыз жолдың тоғысқанмен торабы,Қайда екенiн таба алмайтын қонағыБұл қалада көктемдi ешкiм бiлмейдiМұнда өйткенi он екi ай қыс болады.Алып тауға..

Нағыз ақын туылмайды оқыста,Бар олардың өмiрде өз орыны.Жер бетiне келедi олар соғысқа,Тоғысқан шақ жұлдыздардың шоғыры.Сұлулықтың кеңейтуге..

Қиқуы сынды ұранныңАуаны оттай жандырып.Шын самғай бiлген қыранныңСорғалауы да заңдылық.Көз тiкпей көкке қояр маАрманшыл адам баласы –Маған да мекен..

Айдын болған сан арманға,Маған арна саған да арна.Шығар-ау бұл балаң сұрақ,Дала, Дала, анаң бар ма?Анаң бар ма, жүзi қандайЖан шығар-ау..

Жан екенсiң мiнезiң ашық қана,Мөлдiр көңiл менде сол, ашып қара.Жанарлы қыз, ал саған қараса тек,Қарасыншы құмарта ғашық қана.Iзгi тiлек тiлеймiн..

Жүрегi нұр қазағымның гүл қызы,Менiң жаным сенiң нәзiк жаныңның көшiрмесi.Тағы оянды үмiтiмнiң жұлдызысен соны өшiрмешi, сен соны өшiрмешi.Тамшы..

Еркiн жел ем жаз шалқитын жайлауда,Күй дегенiң күйшi қолын байлау ма?Тағдыр менi нән шаһарға ап келдi,Құрекеңдi жiберткендей айдауға.Басындағың..

Жолдар, жолдар,Бiрi тәттi, бiр ащы,Менiң өлең дәптерiмдi құрасшы.Бiр ойымнан жеңiлденiп қалайын,Бiр ойыма жуығырақ барайын.Жұмыс барда шабыт дейтiн..

Дәл бұлайша қарама, жаным, жаным,Сезiмдi сол келмейдi сағымдағым.Кiрпiгiңе келiп тұр сүйенгiм-ақ,Жанарыңда келiп тұр дамылдағым.Кiрпiктерiң тiзiлген..

Бiр ғасырдың аяғы, бiр ғасырдың басында,Шабыттары құлыпта, шашы ағарған отызда,Қырығында қарт болған ақындардың да болғанынЕу, Уақыт, ұмытпа!

Ұлықбек Есдәулет ағағаШелли ақын суға батып өлерде,Ненi ойлады асау толқын көмерде?Сездi ме екен асыл жүрек тұншыққан,Өлiмi де айналарын өлеңге.Туған..

Тасқа аунаған шабыт – бұлақ, таспа құр,Көкке құмар көзден аққан жас па бұл?Думан болып төңiрек түгел дүрлiккен,Бiр көктемде жарып шықты тасқа..

Ұласар мәңгi сарынғаАспани сезiм, тұма ой –Табиғи сендiк дарынғаТаңданбай қалу күнә ғой

Балалық шақ шық болар таңда демi,Тамсандырған тылсым сәт аз ба менi,Мөлдiр едi айдыны көңiлiмнiң,Көршi аулада өскен гүл арман едi.Арман едi, сезiм –..

Өткен күндер әсерлерiнiң өңi әлiКеткенi жоқ көңiл – көзiмнен жоғалып,Бала күнгi әңгiмеге өмiрiммен өзектес,ауық-ауық, жиi-жиi соғып тұрамын оралып.–..

Өз ойымен өзi әуре боп, алмақшы ма тыңайып,Самдал шамның жарығында ақын отыр мұңайып.Ақын отыр, жыр жазбақ па еске түскен өткен күн,Елесiнен сәулесiн..

Жiгiт пен қыз бiрiн-бiрiСүйген едi сонау бiр шақ.Суық пенен сол суықтыЖылытатын алау құсап.Серт байласты бiр-бiрiнеЖар болуға адал мәңгi.Рас едi..

Суығы өтсiн жаһанның жауырыннан:Ымырасыз ықпасам дауылынан.Дiлiм таза болса, ол – Табиғаттан,Дiңiм тiп-тiк тұрғаны ал Тамырымнан