Бауыржан үсенов туралы Өлеңдер ✍️

Зеңгір көктен бір самолет кетті ағып...Платформа. Топырлайды көп халық.Сан тағдырды тиеп алып автобус,Бара жатыр Шаңылақты бетке алып.Жарасады..

Мансап, мансап...Мекендеп бір төбенді.Біреулер жүз жазса да қырт өлеңді.Кертартпаға қор болған жайыңды ойлап,Биігіңді қоңыр бұлт..

Жыны қозған жон арқасы құрыстап,Шыға қалсаң дем алғызбас дұрыстап.Сыртта боран.Мен отырмын қияр жеп,Бақшаның хош иісімен тыныстап.Ғажап сезім..

Қойдым бәрін, тыйылды тойдым әбден,Тас уатар қуатын жойды дәрмен,Бірақ, бірақ жүректің жыр тілеген ,Дүрсілдерін қалайша қойдырам мен.Көремісің..

Су ішпейміз ешқашан бір тұмадан...Қолтығынан қолаңса бұрқыраған.Сендей жанның жидіген іші түгіл,Көрер көзге кеспірсіз сырты да арам.Жүрген ізің..

Неміс қызы қарамашы, сен маған,Есімді алып жұмбақ жымиысыңмен.Еске түсіп сағым аққан кең далам,Мұңаямын қара көз қыз үшін мен.Алтын шашың зер..

Пікіріңді сенімің дараласын,Күйікті тірлік мұң емес, қара басым.Бір нәрсені қиялдап күбірлесем,Жындымысың деп неге қадаласың.Тәтті қиял мен оны дәм..

Кеуде жарып күрсінем, қалмады амал,Аяулым ең, жар деген жанға балар.Кешірші деп алдыңда басыңды иіп,Енді менің жайым жоқ қорғана алар.Жаралғам жоқ..

Мен бармаған жер де көп,Мен шықпаған шың да көп,Келіп едім бір шыңға айқай салды тыңда деп.«Жан болған соң маңдайға жазылғанын көреді,Шыңға шыққан..

Қалың жауған қардаң соң,Күн ашылдыКөңілшек бұлт құшып тұрҚұбы шыңды.Кер құнанға міндім де қырға кеттімКеңістікте жазбақ бопҚұлашымды.Күміс мың-сан..

Үш ұлы адам дарын ескен түрінен,Келбетіне Құдайдайын үңілем.Бір-ақ жылда қайтыс болған, тарихиҚұбылыс деп ойлайтынмын мұны мен.Бір тынбаған қамын..

Бозбала – өзі хан, өзі бай,Бақыттан жайнаған көзі де,Енесін іздеген қозыдай Емініп ұмтылды өзіңе.Жаза алмай – шекесін көмді тер, Жия алмай ойларын..

Көзімді торлап мұнар мұң,Қинады мені қыл бұрау.Қанатын кескен қыранның Келбетін көріп тұрмын-ау.Көзінен ұшып көк аспан,Қамығып тұрған тектім-ай..

Өткір көзбен жалт етіп заңғар зерек,Аңыратып құйылды аңғарға кеп. Басып қалса сезеді-ау қан қыларын: Арлан қасқыр зымырап – салды барын.Құтылмайды..

Күндіз-түні қораңда абалаған Күзетші боп күн кештім саған, адам. Тіл бермеген табиғат мылқау қылып,Бақыт тіптен бұрылып қарамаған. Ырылдасам –..

Тағдыры көңілін қалдырған,Түбінде жап-жасыл бауырдың,Құлынын қасқырға алдырған Кер бие кісінеп шауып жүр.Дауыстан егіле шыңғырған,Далаға тарап тұр..

Толықсып аққан Іленің қамысы қалың, Тереңде де тұр нуыма намысы барың.Шабуылға шыққан бір түмен сары масадан Жанымды қояр жер таппай жан ұшырамын.Іле..

Бас қатырып, аяулым, есептеме, Тәнімізді тербетсін төсек-кеме. Көзіменен қарайық ессіздіктің Толқын болып тулаған өсекке де,Мың бір түнді, аяулым..

Шүңірек көз, құз қабақ, Ызғар шашқан түсінен, Құс қыраны – мұзбалақ,Құс сорлысы – күшіген. Имек тұмсық сан шері, Бір-бірінің жекжаты. Бидайық – құс..

Түн бойына ұйқтаймыз аңдамай біз... Сұңқ-сұңқ етіп жылайды жарда байғыз. Зарла, байғыз, түн қойнын мұңға бөлеп,Зарлады деп біз сені..

Төсегінде тып-тыныш түнетер ме ой,Сезімдердің әсері-ай, дір етер бой.Ойланамын дөңбекшіп,ұйқым келмей. Ай, жұлдызсыз түнің де тұл екен ғой. Тыныс..

Тұлпар емен қуырған жер танабын, Тағдыр, тағдыр, талмастың бер талабын. Қайыстым ба салмақтан өзім салған,Тұтқыны боп жатырмын емхананың. Тастай..

Сенің мынау табиғи нәзіктігің,Сыршыл жырға мендегі азық, күнім.Көп қарайсың деп мені кінәлама,Ғашықпын мен, сондықтан жазықтымын.Туыстығың перімен..

Жазылмайтын жаралы ем мен,Жағдайымды сұра бастан.Өмір-дауыл пана көрген,Бақытымды жұла қашқан.Өткен жайлар ойға оралып,Сол бір жан боп тек..

Сұңқардың сорын қорғаңдар, Сұңқар екенін білгесін.Тарыға тойған торғайлар, Табанға таптап жүрмесін. Тұлғасы бөлек түрі ірі, Жасынға қарай..