Бөлім: «Ертегілер»

Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен.Қырғауыл жүні қызыл екен,Құйрық жүні ұзын екен,Мұзға барып қонған екен,Жығылып мерт болған екен...Ұшатұғын..

Орман тұрды жайқалып,Самал желмен шайқалып.Ағаштардың ағайынБірліктері байқалып.Жайма-шуақ жарастыТоқсан түрлі ағаштыКөрген адам ормандыТамашалай..

Мақтақыз бен Мысық дос бопты,Достардың көңілі хош бопты.Бірде қыз жеке қалыпты,Бір мейіз тауып алыпты.Мақтақыз қыз ғой ақылды,Мысығын кел деп..

Кіп-кішкентай кезі еді,Қоянның сұр КөжегіБәрін көріп-білмек боп,Ну орманды кезеді.Көрді танып талдарды,Көрді алып аңдарды.Құйқылжыта күй..

Ұстап алып Арыстан,Былай деді Қоянға:– Қарыным аш қабысқан,Сені жесем, тоям ба?Қауіп төніп жанына,Қоян алғаш булықты.Жалған айтып жағына,Ойлады бір..

КөшкінАлатаудың аясыСалқын өмір саясы.Аңшылар да өрмелеп,Тірелді бір өрге кеп.Сол шамада бір киік,Екі ұрты бұртиып,Өте берді елеңдеп,Ойлады ма өлем..

Дастан емес, жыр емес,Аспан емес, күн емесСөз етпегім сіздерге.Табылар деп бір белгі,Өтіп кеткен ілгергіКөп үңілдім іздерге.Апыл-ғұпыл..

«Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен»,Деп бастаса ағалар,Құлақ түрер балалар.Бірақ, менің ертегім,Емес тіпті ерте күн.Көзім көрген әлгідеОсы..

Еңбегімен күн кешіп,Шал мен бала мінгесіп,Жүрген еді есекпен,Жұрт қарады кім десіп.– Жарандар-ау, жарандар,Тамашаға қараңдар.Мінгесіпті есекке, –Деп..

Өмірде сірә бар ма екенКөңілден жүйрік, көңілден?Бар дүние, бар мекенҚиялға бірден көрінген.Бақытқа бөлеп бір қанша,Жетектеп алып дәмеңді,Көзіңді..

Әулиеата жеріндеҚаратаудың беліндеЖаңа туған қала бар, –Сол Шолақтау қасындаБір төбенің басындаМайтан деген бала бар.Атса арайлы ашық таң,Күмбезіне..

Ерте, ерте замандаКөрінбепті Жыл деген.Жан-жануар тағы аң даУақытты білмеген.Қой дейтұғын қожа жоқ, –Қақпайлайтын бетінен.Әй дейтұғын әже жоқ, –Ерке..

Әжем кейде отырып,Көп әңгіме шертетін.Жүрегіңе от үріп,Тұла бойды ерітетін.Содан бері жадымдаЖүрген еді сақталып.Жаздың жарқын таңындаАйтайын бір..

Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен.Ен жайлаған сансыз малЕл мен жердің көркі екен.Малдың жүні – киімі,Терісі де – бұйымы.Ет пен сүтін..

Баяғы өткен замандаЖұт болды бір алапат.Мал түгілі адамғаӘкелді ол зар, апат.Қара басын қорғалап,Байлар қаша жөнелді.Болды-дағы сорға тап,Кедей..

1Ерте, ерте, ертедеСоғыс деген болмапты.Барлық байтақ өлкедеБейбіт өмір орнапты.Бала біткен бірігіп,Тату-тәтті ойнапты.Етек-жеңін түрініп,Ойынға бір..

Ертеде,Тым әрідеШал мен кемпір болыпты.Азын-аулақ малыменӨз күндерін көріпті.Маржан қызы тоғайдаЖидек терсе жан бағып,Мардан ұлы маңайдаЖүреді екен..

Ерте, ерте, ертеде,Әйтеуір, бір өлкеде,Жүні жібек үлпілдек,Бүйірі тоқ бүлкілдек,Құлақтары құрақтай,Көздері шам-шырақтай,Тырнақтары қылыштай,Тістері..

Ерте, ерте, ертеде,Бай бопты бір өлкеде.Мал бітіпті мыңғырғанАқыл-ойы келтеге.Екі жүз мың түйесі,Одан да көп биесі.Қойларында есеп жоқ –Бір-ақ өзі..

Ерте, ерте, ертеде,Оңтүстік бай өлкеде,Ойдым-ойдым ойында,Бал бұлақтың бойындаБір шал өмір сүріпті,Балық аулап жүріпті.Кешке дейін сарылып,Тәңіріне..

Заманада ықылым,Жүні жоқта үкініңБолған екен бір бала,Май қаптаған мықынын.Екі беті табақтай,Қарны үрген қабақтай.Екі қазан көженіІшеді екен таң..

1Бал бөбегін ән еткен,Болды ана Дәметкен.Жалғыз ұлы СағаттыңӨмірін гүл, таң еткен.Бары да сол, нары да,Абыройы, ары да.Кеткен жарын соғысқаКүтіп..

Көктемнің бір күні еді,Айнала әсем гүл еді.Қолға түсті кішкентайТүздің тағы түлегі.Қанаттары қатпаған,Қомдап әлі қақпаған.Балақ жүні бозаңдау,Сары..

Арыстандар бар аңғаПатша болған замандаБұғы мүйіз адамғаШақша болған заманда.Арыстанға қартайғанБір қу Түлкі келіпті.Патшамыз деп марқайған,Сылдыр..

Бір үйдің бір МысығыБолды және Күшігі.Көршіліктен жоқ белгі:Бірін-бірі жек көрді.Бұл істері оңбайды,Кім демекпіз ондайды?Бірде екеуі жанасты,Ала..