Өлеңдер ✍️

Бала кезде батыр ем, айдарлы едім,
Мен ол кезде бір ғажап майданда едім.
Ағаш атқа мініп ап тұра шапсам,
Чапаевтай атақты айбарлы едім.
Біздікі боп ол кезде ойнаушы едік,
Ешнәрседен ол үшін таймаушы едік.
Ағаш қылыш жарқылдап, жау жапырып,
Ала тікен кескілеп қоймаушы едік.
Жауды көрсе қуанған Махамбеттей,
Біздікілер дегенде жайнаушы едік.
Біздікі боп тек қана ойнайтынбыз,
Қалың жауға қылышты қайрайтынбыз.
Дүниенің бар жауы қаптаса да,
Біздікі жеңеді деп ойлайтынбыз.
Біздікінің ниеті түзу еді,
Біздікі боп ойнаған қызық еді.
Қып-қызыл бір майданда жүрген соң ба,
Ұраны да, туы да қызыл еді.
Батыр-бұтыр балалар кескілесе,
Ала тікен мойнынан үзіледі.
Бұл күн бөлек әрине, ол күн бөлек,
Біздікі жоқ. Ауылға келдім бөлек.
Аспан бойлап қаулаған ала тікен,
Адырайып қарайды «Жеңдің бе?» деп.
Ескі үйлердің өсетін түбіндегі,
Менсінбеді тікендер бүгін мені.
Елім үшін деп ауыл жүгірмегі,
Әскер ертіп артынан жүгірмеді.
Осындайдан басталар елін сүю,
Осындайдан адамның түңілмегі.
Біздікі боп аттанса қазақ елі,
Қайтер екен ауылдың қаракөзі.
Басқа жағын қайдам-ау, сол заманның,
Біздікілер дегені ғажап еді.