Өлеңдер ✍️

Жанын жасынға жаныған жұрт едік.
Көшін ұзатып тұрған шал—
Ақтамберді дейтін асыл-ды.
Түбім—Күлтегін.
Төңірегім—Біржан сал.
Қаным—Қасым-ды.
Вискиді сіміріп, жүзімнің өзін жүре жеп,
Кімге керек деп мына сор?
Шәміл екеуіміз базар басқарып жүрер ек,
Ол—тауға кетті...
Мен—дауға кеттім.
Кінә--сол!
Қап тауында үйірлі қасқырмен қоса өріп,
Етектен—кәуір, құзынан—дауыл соққылап,
Тауда жүр Шәміл қар кешіп, көк мұз төсеніп,
Мен—елде жүрмін.
Жетісіп жүргем жоқ, бірақ.
Төменде—ел.
Тәңірі—төбемде.
Өртенге кіріп, өртенді менің өзегім.
Базарға бармай, бағымды сынадым өлеңде.
Өзбекстан емес, өйткені, мынау--өз елім.
Өртеніп барады өзегім...
14.01.2005