Өлеңдер ✍️

Жүректе жазылмас жарасың,
Қайтейiн, қайран жоқ,
көнем де.
Деп едiң – ұлы ақын боларсың,
... Құл болып кеттiм мен өлеңге.
Сен маған жерiмдi сүюдi,
Үйреттiң өзiңдi сүйдiрiп.
Үйреттiң ел үшiн күюдi,
Некемдi өлеңмен қидырып.
Тауға да, тасқа да сыр аштым,
Қырлардың гүл демiн
жырладым.
Көлдермен хал-жағдай
сұрастым,
Белдердiң бөлiстiм сырларын.
Солар ғой өлеңнiң өзегi,
Өндiрдей өлеңнiң өзi де.
Туған жер өлеңнiң өз елi,
Екенiн алдым мен сезiне.
Ақынмын ел бiлген бағасын,
Жаным-ай, көрiпкел ме
едiң шын!?
Жүректе сыздаған жарасың,
Көкейден кетпейтiн шерiмсiң.
Азғантай наз да бар бұл менде,
Күлкiлi-ау, әйтсе де күлмегiн.
Менi ақын етудi бiлгенде,
Сүюдi қалайша бiлмедiң?..