Өлеңдер ✍️

Ақ бұлақтар ағып жатыр асыға,
Ай сәулесі шашырай гөр, шашыра.
Ғазал оқып келдім қайың қасына,
Гүл қыстырмақ болып қыздың шашына.
Жиындасқан жамиғатты жат көрдім,
Маң далаға бір жалғыздық ап келдім.
Мен осыны ең ғажайып сәт дермін,
Өлең жатыр арасында дәптердің.
Сар далада сары сағым қуғанмын,
Өрті өшпейді қайта оралмас думанның.
Не қылмақпын өзге жанның бақытын,
Өз сорымды аялауға туғанмын.
Келдім мұнда мұң сорғалап кірпіктен,
Тәтті азаптан түлеп ұшты жыр тіптен.
Ақ маңдайлы қыз бар еді осында,
Кеудемдегі сайтандықты үркіткен.
Оған да мен арнадым мың ғазалды,
Кетіп қалды ол көтере алмай назамды.
Ақ қайыңның түбінде гүл құшақтап –
Түсіме енді...алды содан мазамды.
Мұнда келіп көзімді ілсем сәл ғана,
Көз алдымда аяулы ару, сар дала.
Уақытымнан мың күн бұрын есейіп,
Бір мінәжат етсем бе екен Аллаға!
Жалғыз кешем асу бермес өткелді,
Дүр ғазалға айналдырам өткенді.
Түсімдегі сұлу қызды қия алмай,
Өліп кетем аңсап жатып көктемді.