Өлеңдер ✍️

Ол жақта орта өзгерген.
Өткенді көксеп, зарығып,
Ойсыздар айтқан сөздерден
Кеттің бе әбден жалығып?
Өмірдің көздеп төр жағын
Ел жүрсе іші майлы боп,
Өлеңді сүйген өр жаның,
Өзіңе жүр-ау қайғы боп?
Көзге ілмей сонда өзге елді,
Өзге бір өрттен жанып іш –
Шарлайсың киоскілерді
Есіңді алып сағыныш.
Өрекпіп сонда көңілің,
Ішінен өрттің шыққандай,
Газеттің жаңа нөмірін
Аласың сатып – түк қоймай.
Таусылып төзім, шыдам да,
Тұрасың лағып, сандалып.
Ондағы сатушылар да
Қарайды саған таң қалып!
Пендесің сұмдық дәмелі,
Қиялды шынға балайсың.
Газеттердің де әуелі
Төртінші бетін қарайсың.
Махаббат – жұмақ әні бір,
Есту де арман сырлы үнін;
Таппайсың іздеп бәрібір
Жоқ онда менің бір жырым...
Жалтақтап жатқа, досқа да,
Жас жүрек сауға сұрасын:
Кіресің сонсоң почтаға,
Онан да құр қол шығасың.
Көңілің қалып оңбай, шын,
Ала алмай хабар ар ма деп,
Кей-кейде, тіпті, ойлайсың:
«Өмірде өзі бар ма?!» – деп.
Жоғалып кетем:
Күллі елдің көздерінен де,
Пыш-пыштың сөздерінен де,
Тіршілігімді доғарып –
Жоғалып кетем... жоғалып...
Жоғалып кетем:
Домбыра шектерінен де,
Газеттің беттерінен де;
Тіршілігімді доғарып,
Жоғалып кетем, жоғалып...
Жөңкіліп сері адамдар,
Залдарға думан саз қонып,
Кафелер, ресторандар
Менсіз де жатар мәз болып.
Жоғалып кетем қаладан,
Жоғалып кетем даладан;
Жоғалып кетем көңілден,
Жоғалып кетем өмірден!
Не дейсің мендей пендеге?
Жоғалдым...
Басың шатылды:
Почтаның жәшіктері де
Ұмытқан менің хатымды!
Вокзалдан ізде боп алаң,
Тоғысқан торап шеттерден;
Поездан күллі жоғалам,
Жоғалам самолеттерден!
Сол кезде мені, адалым,
Жүрегін уақыт суытып,
Өзіңнен басқа адамның
Қалады бәрі ұмытып!
Алдамшы сезім бұл бәрі,
Арбалма оған, ақ таңым:
Мен онда адам туралы
Поэма жазып жатқанмын...