Өлеңдер ✍️

Ағаш сандық қошқар мүйіз өрнекті,
Сені көріп бір сағыныш тербетті.
Біздің үйдің ең төріне жайғасқан
Заманында мүлік едің көрнекті.
Ағаш сандық қызыл-жасыл сырланған,
Сыр шертесің сағынышты жылдардан.
Саған әкеп барын анам тығатын,
Болмаса да дүниесі жырғалған.
Қақпағыңды қара құлып күзетіп,
Сыр бермейсің көктем өтіп, күз өтіп.
Ашылмасын дегендей-ақ құпияң
Үстіне анам он бес көрпе тізетін.
Одан кейін шілтер жапқыш жабатын,
Кілтіңді алып шашбауына тағатын.
Содан сен де тымырайып тұрушы-ең,
Құпияңмен алып жұрттың тағатын.
Сол қалпыңнан әлі жоқсың өзгерген,
Естелік боп балғын, тәтті кездерден
Төркінімнің ақ жайлаудай төрінде
Сен-ақ қалдың ақ сандығым көз көрген.