Өлеңдер ✍️

Кезің көп-ау басыңнан құт аунаған,
Ошағыңда от бықсып, тұтанбаған.
Қазақ деген болса егер алып емен,
Балта-заман аяусыз бұтарлаған...
Бұтарланған бұтақтан көктедің де,
Төтеп бердің тағдырдың өкпегіне.
Бүршігіңді қызғыштай қорып бақтың
Жетсе екен деп көкпеңбек көктеміне.
Көктем, мынау-топырақ емен өскен,
Төсінен саған дәру-самал ескен.
Тамырыңды жібер де тереңіне
Тыныста қуат тауып уақыт-көштен.
Қатал заман кәрінен шетке айдалып,
Кезіңді ұмыт аулақта өткен налып.
Жат топырақта бұтағың бүр жарғанмен
Тамыр тартып, емен боп өспейді анық...