Өлеңдер ✍️

Аға көрме! Иә, жұлдызым, жоғары!
Салқын сәулең тінтсін түннің тылсымын.
Қабірстан шарбағынан сәл әрі
Жан естімес тірі жүрек дүрсілін.
Сүмбіледе сәуле сеуіп соңғы сәт,
Кәрі сұлу құлаққа ілген сырғадай;
Жым-жырт жатқан күллі алапқа белгі сап,
Дірілдейсің сынық қанат тырнадай.
Түргелуге жетіп сонда дәрменім,
Қараймын кеп өңсіз тауға, қайыңға.
Естимін мен салған әнді әлдегім,
Атамекен, бабакүлдік жайында.
Сарқылардай қайың сөлі – қаны шын,
Таусылардай жапырақтар желге ұшып,
Сүйіп, талақ қылғаны үшін – бәрі үшін,
Бейшаралар жылап жатыр жер құшып.
Қатысынсыз кісі өлтіргіш жалдаптың,
Білем, білем, келеді, әне, жақында –
Дәл жанында қаралы бір шарбақтың
Жапырақ құсап жататын күн ақынға.
Әлсіз жалын жана-жана ақыры,
Кетеді ертең күлге айналып жүрегім.
Құрдастарым сұрғылт тасқа қатырып,
Көңілді өлең жазатынын білемін.
Бірақ жұртты өз қайғысы өртесін,
Өзіме арнап жазған қаза-нама бұл:
Сүйді ол туған Отаны мен өлкесін,
Маскүнемдер қалай сүйсе кабагын.
1925 ж.