Өлеңдер ✍️

Вокзалға қарай бұл елді кім бөріктірді?
Көрікті елдің құшағын гүл көміп тұрды.
Бақтияр, Еділ киетін сусар бөрікпен,
Күржістанға керік қас ғұн келіп кірді.
Арналды ғұнға күржінің әуені, үні,
Артынан сөзі жетті Оған, әуелі гүлі.
Мың ауызбенен атағын аспанға атты,
Құрсағын қанжар сәндеген тау елі мұны.
Өткендей болды біржола мұңды әннің шағы,
Кіргендей болды мәулен бас шыңдардың сәні.
Орыстық ұлы Ордадан осында келген,
Шәйірді қайран қалдырды ғұндардың шалы.
Көкжанар ақын көрмеген жыр, әні кеміп,
Тоқсанға келген, жаны жас бұланы көріп,
Бұланың бұлттай мұңданып дірілдегенін,
Қасында жүріп көрді де, жылады келіп...
Суалтты бір дерт жыр, әні суалмас ұртын,
Мәжнүнді мұндай ешқандай туа алмас ұлтың.
Айкүмістерді алты орап алатын сұлу –
Күржінің қызы-ай, ондай жан туар ма, шіркін!
Дірілдер бір сәт туды кеп бұл ерінге де,
Өлген жоқ, тірі. Үзеді күдерін неге?
Қыза келгенде: «Қызыңды... Сталин...» – деген,
Бөркімен кірген еді-ау ол Кремльге де.
Басталды қайта біржола мұңды әннің шағы,
Шулардың мәні қалмады, шыңдардың сәні.
Ғашық боп қалды, аруды алғысы келді,
Тоқсанға келген екейлік ғұндардың шалы.
...Ару, ақ таңым. Мен бүгін жаралы ғұның,
Қобыз кеуденің зарлатқан саналы қылын.
«Әкемдей жансыз...бір түрлі...сүйемін» дейсіз...
Сол сөзің мені өлтіріп барады, Күнім.
Өлмедім, қалдым өзіңді көргенде мана,
Көктен де қара көзіме, жерден де қара.
«Сүйемін» дейді отымен, нұрымен барлық...
Ғұн, қалқам, ғашық болмайды өлгенде ғана.