Өлеңдер ✍️

Бір сыйлы дастарханға келіп едік,
Шақырған соң көңілдің теңі көріп.
Кезінде шолақ бастық болған біреу,
Ұмтылды дастарханның төріне өліп.
Жайғасып, тындырғандай бірдеңені,
Өз- өзінен ыржаңдап күлген еді.
Әлгіден сыйлы, әрі милы адамдар,
Отырып төменірек, үндемеді.
Көрдің бе дегендей боп төрде мені,
Өзіне көптің көңілін бөлмек еді.
Тартып алған біреудің «беделіндей»,
Ой-өрісі бірақ та өрлемеді.
Тұшынарлық сөзінің мәні болмай,
Отырды өз-өзінен жарылардай.
Көп назары көшелі қарияға,
ауғаннан соң, төрдің де сәні болмай,
Қалып еді...
Дастархан киесі бар,
Әзілдің де, қылжақтың жүйесі бар.
Былайғы жұрт айтқызбай түсінетін,
Өзіне сай төрдің де иесі бар.
Көпшілік «мұның әбес» демес тергеп,
Өте берер кетсең де белеске өрлеп.
Баса-көктеп шыққанмен жоғарыға –
Сол орынға лайық еместер көп...