Өлеңдер ✍️

Ғалым, сенің ауылың «Жеңіс» құмы,
Топырақтың сол жерде ең ыстығы.
Аттың басын арудың бәсі көрген
Құмды ауылдың сен едің келісті ұлы...
Көп жүріп ең алалы жылқы ішінде,
Жазамысың налалы жыр түсіңде.
Алматыда алшаңдап басқан ұлдың
Қайдан білсін не барын жұрт ішінде.
Жеңіс құмның көбейді дерті мүлде,
Барғыштайсың болса да жер түбінде.
Құлындары ауылдың жетім қалып,
Тұлпарлары ауылдың мертігуде.
Көнбіс болып үйренген азаматтар
Жоғарыға жалпақтап жазады ақпар.
Жеңіс құмның ішінде жөтеледі
Тұяғынан кетілген қазанаттар.
Тұнжырайды жыр жазып текті ұл неге?
(Тектілердің бақытын тек күндеме.)
Адамзатқа зияны жоқ болғанда,
Қылқұйырыққа жақпайды гептиль неге?!
Жеңіс, солай тұлпардан айырылдыңдар,
Көтереді қайысып қайғыңды ұлдар.
Тұсыңа кеп жүреді Байшұбарлар,
Түсіңе көп кіреді Тайбурылдар.
Үнсіз нәубет секілді, үнсіз қырғын,
Құпиясын кім ұқсын тылсым жырдың.
Жүген ұстап жүреді қыр баласы
Мойнына асып бір ұшын қылшылбырдың.
Көлігіміз болған соң мінген арық
Күдігіміз етеді күнде ғаріп.
Сырымызды айтамыз өлеңменен
Мұңымызды шағамыз кімге барып...