Өлеңдер ✍️

Түнде үш Мұжық бұрды ауылға бастарын.
Питерде олар жүрген еді жүк тасып;
Ойнап-күліп құптасып,
Енді елге келе жатқан жұптасып.
Мұжық, сірә, қалай жатар аш қарын?
Қонақтарға үй иесі дәм қойды,
Елде қандай тамақ бар:
Алдарына ботқа менен нан қойды.
Питер емес, мұнда, әрине, тапшы ғой,
Аш жатқаннан жақсы ғой.
Сол Мұжықтар шоқынды,
Сонсын асқа отырды.
Осы кезде біреуі оның батылдау,
Астың көріп екендігін тақылдау,
Сөз бастады қулық ойлап табанда
(Күш жетпеген жерде керек амал да):
«Білетұғын шығарсыңдар Фоманы,
Биыл оны сарбаздыққа алады».
«Неткен сарбаз?» «Біздің ел қытайлармен ұрыспақ,
Деген сөз бар патшамыз кек алмақшы дұрыстап».
Сөз таласты екі Мұжық со тұста
(Екеуі де сауатты еді сорына:
Газет, журнал ұстайтұғын қолына),
Кім бастамақ, қалай болмақ соғыста?
Осылайша әңгімелер жалғасты,
Болжам, пікір айтыстармен алмасты.
Қудың ойы осы еді ғой, дөп шықты:
Жатқанда олар таласып,
Әр сөз үшін санасып,
Үндемей-ақ, барлық асты ол жеп бітті.