Өлеңдер ✍️

Көріп қалып Шаруаның балтасын,
Жас тал айтты: «Көгершінім, жарқыным,
Мені қысқан шапшы орман қалқасын,
Жоқ өсетін қарқыным:
Көрмеймін күн жарығын,
Таралып та кете алмайды тамырым.
Айналамнан еспейді еркін самал да,
Осылайша тар қыспақта қалам ба?
Осылардан кесір, қыспақ болмаса,
Сұлулықты көрсетер ем онда аса.
Көлеңкемді жаяр ем бар өңірге,
Жіңішкемін, осы-дағы өмір ме?»
Шаруа алып балтасын,
Көмектесіп досына,
Тілегіне қосыла,
Жас шыбықтың кеңейтті бір арқасын.
Созылмады қуанышы, бірақ та,
Бірде аптап күйдіріп,
Бірде нөсер құйды ұрып,
Бірде желден қалды ақыры құлап Тал.
«Ақымақсың, – деді Жылан сезіммен, –
Барлық қырсық өзіңнен.
Құшағында тұрғанда ну орманның,
Тимеуші еді саған аптап, жел-дағы.
Кәрі ағаштар – қашан да нық қорғаның,
Жөн еді ғой олардың сау болғаны.
Бір жайқалып тұрар ең,
Өз жөніңмен шырқап өсіп шығар ең.
Жетіліп те бекініп;
Тап осындай қайғы құшып, өкініп,
Дауыл менен жауынға онда құлар ма ең?»