Өлеңдер ✍️

Дүние деген дүрбелең
Дақпырты – дабыл, даңқы бар,
Дүрбелеңдерде кіл берен
Дүлдүлдер туған халқы – нар!
Сыр өзен бойы сан тарих.
Шертіссең сырды, кел, достым,
Орнаса-дағы қанша жұт,
тірлікке себеп өлмес Күн.
Сонау бір түбек – Кеңтүбек –
Көпке де қоныс құт – мекен.
Сардар ел сарбаз ұл тілеп,
Сыбаға кімнен күтті екен?!
Туған ел алтын тұғырлы,
Түбегі – толғау, баба сыр.
Тудырған батыр бір ұлды,
Бір қызды оған жанашыр!
Бұқарбай еді сол ұлың,
Атағын Қыр мен Сыр білер,
Ордадан сайлап орынын,
сөзі мен ісін үлгі дер.
Асынып қару, қол бастап,
салт атты, суыт жүрісті,
қорғайды жаумен шайқаста
туған жер деген ырысты.
Орыстар ойын ұзартып,
Хиуадан Қоқан қоқаңдар,
Иыққа тағдыр жүк артып,
Именсе, Елі, Отан бар.
Салдырмай таңба сүйекке,
Сүйейтін елін сол батыр,
Сенетін кие – тілекке,
Даланың ғана солдаты.
От еді ол кез ерлерге,
Намыс та одан асатын.
Қия да, қия белдерге
Қиялмен қадам басатын:
«Қараша жұртым, өз елім,
қайраңда қалған балықтай
ойранға түсті-ау өзегің!
Күн қайда шығар жарыққа?!
Халқыма теңдік әперсем,
Садаға – жаным сұраусыз,
Амалым қанша екі өлсем?
Көміңдер онда құрансыз.»
.... Жақсылар ұйып сөзіне,
Жасағы – жұрты, жақтасы:
төменде Әлім, шектісі,
Қыпшақта Досбол датқасы.
.... «Жаратқан ием жар болып,
жүрегін намыс, ар қорып,
сайланса жауға ерлері,
Дұшпаны – болса жеңгені.
Ырысы жұрттың сарқылмай,
Ұрыстан ұлы тартынбай,
Ел қамы болса – ер қамы –
Жеріңнің болса қорғаны!
Бағыңның онда болғаны!»
Осы сөз ұран, антындай,
Олардан мәңгі өтті өмір,
Дауылпаз далам, даңқыңды
шығарып кеткен көкке бір,
Бұқарбай сынды тұлғаның
ерлігі, сосын есі еді.
Жанымды қарып бір жалын
Жалтылдап алдан көшеді.
Кеңтүбегімде – кие жыр,
Шынар көл, сенсің – сырлы әнім,
Сыңсиды толқып сырғалы үн,
Сен жақтан самал еседі!