Өлеңдер ✍️

Алысады тынбастан от пен адам,
Құс жолы боп самғайды көктегі алаң.
Жанарыңда шуақтар күліп тұрсын,
Бұлақтарым, бұралып бетте маған.
Жанарыңда шуақтар күліп тұрсын,
Көлеңкеңнің барлығын ұмыттырсын.
 
Уылжыған ойларым тәтті күйде
Бүлдіргенді орманда тұнып тұрсын.
Уылжыған ойларым тәтті күйде
Барабанын дауыстап қақты күйге.
Салмағынан бұлттардың қорғасынды
Жер төсіне жаншылып жаттық үйде.
Салмағынан бұлттардың қорғасынды
Жарық күннің сәулесі зорға сынды.
Бұлбұл құсым аңдаусыз қолға түсіп,
Алтындатқан қапасты торға сіңді.
Аппақ гүлдер жауады аспандардан,
Сосын аумай қалады басқан қардан.
Бір тарау боп төгіліп түсіп қалдым
Қойылмаған нүктесі дастандардан.
Бір тарау боп төгіліп түстім тағы,
Қанат байлап, желбіреп ұштым тағы.
Батпай қойған секілді шілде күні,
Атпай қойған секілді қыстың таңы.
Кебірсіген аңқасы аңызақты
Тамсандырып ерінді тамыз ақты.
Қобыраған бұрымы қара түнді
Қанбай қалған ұйқысы таң ұзатты.
Қобыраған бұрымы қара түндер,
Маған ұшқан құстардың қанатын бер.
Қансыратып жүрекке көшіп жатыр
Орманынан өрт шығып жанатын жер.
Қансыратып, содан соң ән сұратып,
Кірпігіме ұялап қалшы, бақыт.
Жүрек тойлап жатады жан мейрамын,
Салют шашып, күні-түн тарсыл атып.
 
Жан мейрамын жатады жүрек тойлап,
Тымсырайған шығады түнекті айдап.
Жаңа дүние жаңғырып толғатқанда,
Нәрестенің даусымен шыр етті аймақ.
Көңіл де өлең, көк те өлең, көктем де өлең,
Мұншама алыс жүзбеген көптен кемем.
Ақ бұршаққа омырау тосып тұрдым,
Сыңғырлатып маржанын төккенде мен.
Шарықтап ұш, желбіре, шалқы, ғалам,
Жетпей жатыр алдымда жалқы қадам.
Бейқамдықтың елінің менсінбейтін
Таңданысып қарайды халқы маған.
Бейқамдықтың елінде менсінбейтін,
Күн көзіне көрінбей өлсін кейпім.
Тас қабырға сыртында айқайласам,
Жалғыз адам табам ба «келсін!» дейтін.
Бұлттар жылжып бір жаққа көшкенінде,
Құлағымды тосамын өшкен үнге.
Мылқаулардың елінде жатады ұйықтап
Мамыражай ұйқылар бөстегінде.