"Көненің татын неғұрлым ысқылап тазартқан сайын,
Жаңаның жүзі соғұрлым жарқырай түседі",
Алиджан Еділханұлы.

Маңғыстаудың қияны- кілең қорым,
Қорымға әкеп тірейді жүрер жолың.
Эрмитаждар тұқымын тоздырса да,
Қоймайды әлі балбалдар шіренгенін.
Парақтарын алдымнан ашты тағы,
Ғасырлардың тозыңқы тас кітабы.
Үйелейді жұт көрген көтеремдей,
Кәрі қойтас жей алмай жас бұтаны.
Бебеулеген даланың желіне еріп,
Бағзы мекен ұлиды бөрі болып.
Тас қорымға тығылған қошқар тастар,
Жіберердей меңіреп мені көріп.
Көне қаріп көрмегем "Әліппемнен",
"Әптиек" пен "Мұхтасар" танып па ем мен.
Құпиясын қынамен қымтанады,
Құдай сөзі құлпыға әдіптелген.
Бүгінімен күн кешкен дүлей - мендер,
Тарих тасты тажалдай күрей келген.
Азаны жоқ Мешіттің төбесінде,
Дірілдейді жетім ай үрей жеңген.
Біздің елдің дүрлері, кісілері,
Тас астына түспестей ісінеді.
Құдай сөзі сіңгенде қара тасқа,
Тек өлілер ғана оны түсінеді.
Білдірсе де әруақтар қолдайтынын,
Бұталарға өтті ықтап торғай-түнім.
Өлі қорым ұйқыдан оянғанда,
Өкінішті өмірде болмайтыным.
Жалқы жара - жүрегім, пәркі - нала.
Өмір сүру - өлудің шарты ғана,
Басымызда балбалдар жыр оқыса,
Оянып та кетерміз, бәлкім, аға? Артын ала.