Өлеңдер ✍️

М. Мақатаевқа

Көптен бері естімей сыңғырын жырдың,
Алматыға сия алмай шыңғырып жүрмін.
Қай жаққа кеткен баяғы бұла дауысым?
Төмендеген бе, биіктен құламау үшін?..
Түсінбей жүрмін тіліне сұр бет қаланың,
Тас моншаның ішінде кірлеп барамын.
Далама жетсем,
Кеудені кеулеп самалы,
Жіберер еді-ау, қайтейін, емдеп сананы.
Алайда жол жоқ ол жаққа —
Тұтқындамын мен,
Тұтқындамын мен — бүткіл ой, бүткіл жаныммен.
Шықпайды жыр да,
Тамырда ақпайды қан да,
Тірі өліктердің моласы жақпайды жанға...
Тұрмыс - шекпенін неліктен мұқала кидім? —
Басына барып қайтсам ба Мұқағалидың?!
Табылар содан жанға нұр тамызатын үн,
Қарғып тұрар ол,
Келді деп "нағыз ақыным".
Қарғып тұрар ол! —
Жанына бөлеген жасын —
Естелік қозғар жайында Төлеген, Қасым...
Сұрар ол: жырға келгенін қай бота-дарын —
Әбубәкірін айтармын,
Байботаларын!
Айтады сосын,
Ұшырып қимай кептерін,
Өзінің-дағы тірлікке симай кеткенін.
Оқыр ол.
Бақи дүниеде жаңа жазылған,
Фәни ғаламды егілтер Жаназа-Жырдан.
Молдас құрып ап, сөз етер өлең өмірін,
Ісім білсін, мынау күйімді неге жорырын?..
Ғұмыр биігі Кеңсайға — белеске шығып,
Жоғалам мен де содан соң Елеске сіңіп...
"Түкірдім сенің бетіңе, жұқана-күйбің! " —
Дедім де, сезім көйлегін тұтана кидім.
Қалдырып бәрін — тас қала, жұтаған үйдің,
Кеңсайға кетем, қасына Мұқағалидың!..

1982 ж. Аяматы