Өлеңдер ✍️

Тыста—тұман, барақта — бу,
Жылт етпейді күннің көзі.
Айнала — орман сыңсыған ну,
Өзгерген бе жердің жүзі?
Шұқысаң су, бассаң балшық,
Құрғақ түйін қолға ілінбес,
Дегдітпейді дымға малшып,
Желдің лебі бір білінбес.
Аязсымақ болса тыста,
Аппақ қырау дымқыл барақ.
Су мұз болып бар ыдыста,
Шылқып киім, төсек, жарақ.
Селкіл қағып Дәурен ағай,
От тұтатса қаңылтыр пеш,
Тұтанбайды жас қарағай,
Бықсып жатыр ертелі-кеш.
Дәурен кейіп, кейде отырып,
Сағынғанда күннің көзін:
"Қайда кеткен, — дейді, - құрып,
Кім ұрлаған күннің өзін.
Бір ессейші, Арқа желі,
Сағындым ғой қоңыр лебін.
Бақытты екен қырдың елі,
Күнге еркелеп жатқан желін". —
Дейді дағы жабығады,
Жылауға да жоқ мұршасы.
Қапаланып қамығады,
Мөлтіл қағып көздің жасы.
Ерік те жоқ, құн көзі жоқ,
Тұман басып тұншықтырған,
Жан сергітер жан сөзі жоқ,
Айнала азап қақап тұрған.
Азабынан осы барақ,
Құтылармыз қайсы шақта?
Қайтсақ тірі елге тарап,
Еске алармыз әр уақытта.
Бу бұрқырап, моншақтаған,
Естен кетпес тамшыларың.
Кім ұмытар ойнақтаған
Городовой қамшыларын.

Қолпын, 1916-1917.